… “สพฺพทานํ ธมฺมทานํ ชินาติ การให้ธรรมะ ชนะการให้ทั้งปวง”

ชมรมข้าราชการฯ ได้ชักชวนเป็นใบปลิวผ่านสายตาของผม ถึงการไป เว้นวรรคชีวิตร่วมกัน คืนความรู้สึกกลับสู่ธรรมและธรรมชาติในบรรยากาศเรียบง่ายของวัดป่า แดนตักศิลาภาคใต้ ณ สวนโมกขพลาราม จังหวัดสุราษฎร์ธานี ซึ่งผม คิดว่าเป็นโอกาสดี ที่ได้นำเอาคำสอนของท่านพุทธทาสภิกขุ มาปฏิบัติซึ่งถึงแก่นธรรม

เมื่อเข้าสู่สวนโมกข์ เวลา 17.00 น. ผมและคณะ ไปพักผ่อน ซึ่งที่พักแยกชาย – หญิงด้วยกัน อยู่กันแบบง่าย ที่เรียกว่า “กิน อยู่ต่ำ ปฏิบัติให้สูง” จัดเตรียม มุ้ง เสื่อ หมอน (ของทางวัด) ใน ห้องสี่เหลี่ยม แถวยาว อับ และอบ ไม่มีแม้ ปลั๊กไฟฟ้า พัดลม หรือสิ่งอำนวยความสะดวกใดๆ ห้องอาบน้ำ เป็นบ่อซีเมนต์ สูงขนาดครึ่งตัวผม เก็บน้ำไว้อาบ

เวลาเช้ามืด (ประมาณ ตี 4) สัญญาณจากพระตีระฆัง ปลุกวิญญาณสรรพสัตว์ทั้งหลาย ให้ตื่นจากภวังค์ ชีวิตใหม่ บนโลกใหม่สายธรรมะ กำลังจะเริ่มขึ้น หลักจากที่ ทำกิจวัตรประจำวันของแต่ละคนแล้ว ทุกคน รวมตัวกัน ที่ลานหินโค้ง มีแท่นลดหลั่นกัน ดูสวยงาม ซึ่งเป็นลักษณะ ที่ถ่ายแบบมาแต่ครั้งพุทธกาล ภิกษุสงฆ์ สมณะ ชี พราหมณ์ อุบาสก- อุบาสิกา พุทธบริษัท ทั้งหลาย ทำวัตรเช้าพร้อมกัน ธรรมะ ซึ่งมีคำแปล มีความหมายอันชอบ ในตนเอง หลังจากนั้น รับฟังธรรมจากพระอาจารย์ และปฏิบัติธรรม กรรมฐาน ปฏิปทา ฝึกจิตฝึกใจ เข้าสู่อาณาปานสติ กำหนดลมหายใจ เข้า - ออก

ธรรมชาติ คือ ธรรม อันประเสริฐ ธรรม ก็คือธรรมชาติ พระศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า ประสูติบนดิน ตรัสรู้บนดิน และ ปรินิพพานบนดิน เช่นนี้แล้ว ทำให้ถึง อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป ไม่มีสิ่งใดเที่ยงแท้ ทั้งสิ้น จึงเป็นข้อคิดแห่งชีวิตว่า ทุกอย่างเกิดขึ้นในสภาวะแห่งทุกข์ ยามเกิดก็เป็นทุกข์ ยามแก่ก็เป็นทุกข์ ยามเจ็บก็เป็นทุกข์ แม้กระทั่งเวลาตายมันก็เป็นทุกข์ ไม่มีอะไรเที่ยงแท้ แน่นอน คนเราเกิดมามีกาย กับจิต กายย่อมไม่เที่ยง ย่อมสูญสลายไปตามกาล ตามเวลา คงเหลือแต่จิต หากจิตปรุงแต่ง ซึ่งนิวรณ์แห่งทุกขเวทนา อันเกิดจาก ความโลภ ความโกรธ และความหลงผิด ย่อมไม่มีความเที่ยงแท้แน่นอน ย่อมเป็นทุกข์ทั้งสิ้น