ยุคสมัยนี้โลกเปลี่ยนไปแล้วก็จริง  แต่โดยความจริงของความเป็นจริงที่สุดแล้ว เมื่อถึงเวลาที่พวกเราต้องดิ้นรนแข่งขันกับพวกเดียวกัน  และแข่งขันกับพวกผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าแข็งแรงมากกว่ามาตั้งแต่ไหนแต่ไร  ใครๆก็คงอดนึกกังขา  และสงสัยปนไปกับความหยิ่งและความกลัวที่ผสมผสานกันอยู่แล้ว  อาจไม่มีคำตอบให้ตัวเองก็ได้....นอกจากมึนงงเท่านั้น  ด้วยเป็นเพียงภายนอกเท่านั้น  ยังทำให้เราหยุดนิ่งไม่กล้าก้าวต่อ  หากเกิดขึ้นภายในล่ะ.....พวกเขาและพวกเธอ  จะมีความรู้สึกกันยังไง  แน่นอนล่ะคงไม่มีใครนอนยิ้มหรือหัวเราะอยู่บนเตียงนุ่มๆแน่นอน...

                คำว่าสิทธิเท่าเทียมกันดูเหมือนเป็นสิ่งที่สวยหรู  และน่ายกย่อง  จนไม่อาจปฎิเสธได้ว่าเราก็เคยรู้สึกดี และภาคภูมิใจกับคำเหล่านี้  คำว่าสิทธิวัดกันที่ตรงไหน  ศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์ต่างหากเราที่เป็นของจริง  แม้จะมองไม่เห็น  สัมผัสไม่ได้   แต่เรารู้ตัวตลอดเวลา ว่าศักดิ์ศรีทั้งหญิงและชายเกิดมาควบคู่พร้อมๆกัน

ศักดิ์ศรีเกิดมากับการกระทำ กับความเป็นคนของพวกเรา  แต่เคยคิดไหมว่า  ทำไมพวกผู้ใหญ่หลายคนในบ้านเราจึงคิดกันช้านัก หรือมองแค่ปลายปัญหาที่เกิดเหตุเท่านั้น....

                           ยุคนี้อะไรๆๆก็ดีไปหมด   รวมไปถึงอำนาจนี้ด้วยที่ทำให้หลายๆคนยิ่งหลงไหลมากกว่า จากเงินทองที่หลายคนเพียรพยามเก็บเอาไว้ดอมดม..เก็บเอาไว้เพื่อเป็นประโยชน์  หรือจะเก็บไว้เป็นรางวัลแห่งความภาคภูมิใจ ...แต่เชื่อไหมหลายคนส่วนใหญ่เอาสิ่งเหล่านี้ชื่อศักดิ์ศรีของความเป็นคน  และที่น่าสงสารมากที่สุดก็คือคนที่ขายศักดิ์ศรีตัวเอง ทั้งๆที่รู้ตัว..หากขายศักดิ์ศรีตัวเองได้  แล้วคุณจะเหลืออะไรไว้ภาคภูมิใจ อย่างน้อยๆๆคุณก็ต้องแบกรับความทนทุกข์นี้ไว้ในใจไปตลอดชีวิต

ความได้เปรียบแล้วได้เปรียบเล่าที่แม้แต่ในเฉพาะผู้ชายคุยกันเองยังไม่ค่อยลงตัว  แม้จะคุยแบบกันเอง  เสียงค้านที่มีพลังดุดัน  และการเหยียดหยามของใครหลายๆคน  การต่อต้านไม่ใช่ไปฆ่ากันที่ต่อต้านการเสมอภาคของผู้หญิงมันดังขึ้น  ดังขึ้น  และดังขึ้น..เพราะอะไรหากไม่ใช่การกระทำของตัวเอง