ผมเองเคยนำเสนอบทความเรื่องทักษะที่นายจ้างสมัยใหม่ต้องการจากคนทำงานอย่างท่านอย่างผมมาแล้ว  จำได้ว่าราวร้อยกว่าตอนก่อนหน้าที่ผมเริ่มเขียนและส่งงานเขียนมาทางเวบนี้  วันเวลาผ่านไป ยิ่งดูเหมือนทักษะความต้องการของนายจ้างที่มีต่อลูกจ้างจะมากขึ้นอีกหลายเรื่อง แม้ว่าค่าตอบแทนที่นายจ้างอยากจะให้ไม่ได้สูงมากนัก เมื่อเทียบกับคุณสมบัติที่อยากได้จากคนคนหนึ่ง

ทำไมหรือ ???

ก็สมัยนี้  ใครบอกได้บ้างว่างานน่ะหาง่าย ถ้าคุณไม่ใช่คนเก่งที่ประสบการณ์ความรู้ดี  ทักษะความสามารถเยี่ยม ก็มักไม่ค่อยเข้าตา recruiter ทั้งหลายหรอกครับ  ที่เป็นแบบนี้ ส่วนหนึ่งก็เพราะคนที่เรียนจบระดับปริญญาตรีมีให้เกลื่อนไปหมด มองไปทางไหนก็ปริญญาโทกันแทบจะทั้งนั้น  เพราะเรียนไม่ได้ยากเย็นอะไร  หลายสถาบันการศึกษาขนาดเล็ก ๆ  แทบจะไม่ค่อยให้ความสำคัญกับมาตรฐานและคุณภาพของการเรียนการสอน  เอาเป็นว่ามีคนที่มาสอน ก็แล้วกัน  ถูกเกณฑ์บ้าง นอกเงื่อนไขบ้าง  ใครจะมาตรวจสอบล่ะ  หลายเป็นว่า  ปริญญาตรีและปริญญาโท โดยเฉพาะในสายสังคมศาสตร์ของบ้านเมืองเรา จะให้เจ๋งคงต้องอยู่กับมหาวิทยาลัยชั้นนำ อย่างนิด้า ศศินทร์  วิทยาลัยการจัดการ ม.มหิดล ไปนู่น   มีส่วนหนึ่งที่เป็นวิทยาลัยหรือคณะของภาครัฐ ที่เน้นหาเงินเข้ากระเป๋าก็ไม่น้อยครับ

ซึ่งที่ผมว่าไปนั้น  ฟังดูเหมือนบ่น แต่ก็คือโลกของความเป็นจริงที่ผมมีประสบการณ์  เรื่องของเรื่องที่ผมต้องการนำเสนอกับท่านผู้อ่านก็คือ  คุณวุฒิที่ได้คนทำงานมีนั้น  เมื่อมันเกลื่อนไปหมดแล้ว  นายจ้างทั้งหลาย ก็พยายามหาความแตกต่างหรือความโดดเด่นของคนทำงานจากทักษะที่หลากหลายที่ลูกจ้างจะต้องมีให้ได้นี่เอง ทำนองว่า ไม่มีหรือมีบ้างไม่มีบ้าง ไม่รับดีกว่า.....

ในส่วนลูกจ้างเอง ก็อย่างได้ประมาทไป  นอกจากการเตรียมบุคลิกที่ดี  กิริยาท่าทาง  พร้อมกับคุณวุฒิที่มีแล้ว น่าจะหมั่นสร้างทักษะที่จะสามารถใช้ได้ในโลกของการทำงานจริงไว้บางให้หลากหลาย  เพื่อสร้างความโดดเด่นเหนือกว่าคู่แข่งขันคนอื่น ในสมรภูมิที่จะต้องแข่งขันแย่งชิงกันหางานทำ  และสร้างความเติบโตในหน้าที่การงานให้ตัวเอง  

ทักษะ 9  เรื่องต่อไปนี้  เป็นทักษะที่ผมรวบรวมจากประสบการณ์การทำงานในด้าน Recruit และการพัฒนาพนักงานมานำเสนอ  ทักษะที่ว่านั้น  มีอะไรบ้างล่ะ มาดูกันครับ !!!

แต่กระนั้น จะนำเสนอเฉพาะด้านของทักษะมันก็ไม่ใคร่ได้ประโยชน์เท่าที่ควร  ผมก็เลยขอเพิ่มเติมเนื้อหาแบบข้อคิดข้อเสนอแนะประกอบไปด้วยกัน น่าจะเข้าทีมากกว่า และได้ประโยชน์มากคุ้มค่ากับเวลาที่ท่านผู้อ่านจะต้องมาอ่าน และโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับฝ่ายฝึกอบรมที่อาจจะเอาแง่คิดที่ผมนำเสนอไปใช้ประโยชน์เพื่อการฝึกอบรมหรือสร้างการเรียนรู้ให้กับบุคลากรของท่านได้...

1)  ทักษะด้านคอมพิวเตอร์  เน้นในทักษะของการใช้โปรแกรมพื้นฐานในการทำงาน  ซึ่งในสำนักงานทั่วไปก็ได้แก่โปรแกรม Microsoft Office  ซึ่งก็มีโปรแกรมหลักของการใช้งานอยู่ไม่กี่ตัว เช่น Word, Excel, Powerpoint  เป็นต้น  บางหน่วยงานที่ใช้ Open Source ก็ต้องรู้จักการใช้โปรแกรมเหล่านี้ ซึ่งอาจจะไม่คุ้นบ้างหากเราท่านคุ้นเคยโปรแกรมทำงานตระกูล Microsoft มานมนาม

โปรแกรมการใช้งานท่านจะต้องใช้ในการทำงานจริงยังได้แก่โปรแกรมรับส่งเมล์ภายในจำพวก Lotus Smart Suite, Microsoft Outlook จะเวอร์ชั่นใดก็ตาม ท่านผู้อ่านที่เป็นพนักงานมือใหม่ทั้งหลายที่ไม่ค่อยคุ้น จะต้องเรียนรู้ไว้ให้ใช้งานได้ หรือมีพื้นฐานนึกหน้าตามันออกเลยล่ะครับ  

ผมขอเสริมส่วนที่เป็นการใช้งานด้วยครับ ซึ่งบางท่านอาจจะไม่เห็นด้วยกับที่ผมเสนอคือการรู้จักทำหน้าตาเอกสารให้น่าสนใจ  ปัจจุบันมีโปรแกรมจำพวก Office Template ทั้งหลายมาช่วยให้เราสามารถจัดทำรายงานไม่ว่าจะโดยโปรแกรม Word, Excel, Powerpoint   ให้น่าสนใจมากขึ้น  ลองใช้มันเพื่อให้เอกสารของคุณมีสีสันน่าสนใจมากขึ้น  ไม่ใช่จะพิมพ์อะไรก็แบบธรรมดา  สีสันมันเหมือนความตั้งใจที่จะนำเสนอที่สะท้อนความคิดสร้างสรรค์และพลังในการทำงานของคุณได้ แต่ก็อย่างเอาแต่ตกแต่งประดิดประดอยเอกสารงานของคุณจนไม่ได้งาน  หยุมหยิมเอาแต่งดงามอย่างเดียวก็คงไม่ไหวนะครับ   

2) ทักษะในการจัดการจัดเก็บข้อมูล   เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ผมพบว่า พนักงานส่วนใหญ่ในหลายองค์การ ไม่ค่อยจะเน้นหรือให้ความสำคัญ  นอกจากหน้าตาของเอกสารจะไม่น่าสนใจแล้ว ยังไม่ค่อยให้ความสำคัญกับการจัดเก็บมันอย่างเป็นระบบเท่าที่ควร   ไม่รู้เป็นเพราะอะไรเหมือนกัน  อาจจะเป็นเพราะว่าท่านทั้งหลายต้องการแค่เนื้อหา หรือขี้เกียจไปสนใจในรายละเอียดกับมัน   ผมยกตัวอย่างให้ท่านผู้อ่านฟังว่า เอกสารหลายชิ้นที่เคยผ่านตา ไม่มีแม้แต่ชื่อเอกสารด้วยซ้ำไปว่ามันคืออะไร เอาเนื้อหาเลย  คนทั่วไปจะรู้หรือเปล่าครับว่ามันคือเอกสารอะไร ยิ่งตั้งชื่อไฟล์ไว้ยิ่งไปกันใหญ่ เช่น   “สมชายนะจ๊ะ” หรือ “งานพิมพ์หนูเองค่ะ”  ใครจะไปรู้ล่ะเนอะ 

ที่ผมว่าไปนั้น ทักษะของการจัดโครงสร้างของไฟล์ที่เก็บสาร หรือที่เรียกกันกว้าง ๆ ว่าการบริหารงานเอกสาร ก็เลยเป็นเรื่องสำคัญครับ ผมเองมองว่า สำคัญยิ่งกว่าเรื่องพื้น ๆ ก็คือ ความสามารถในการใช้โปรแกรมเสียด้วยซ้ำ  และดูเหมือนจะหาหน่วยงานที่จัดระบบงานเอกสารอย่างเนี๊ยบ ๆ  ได้ยากเหลือเกิน  ผมแนะนำให้ท่านไปลองดูในหน่วยงาน หรือลักษณะการจัดเก็บไฟล์ข้อมูลเอกสารของทุกท่านดูนะครับ ว่า สามารถสืบค้นได้ง่ายหรือเปล่า ไม่ใช่จากการสืบค้นของเรา แต่จากการสืบค้นของคนอื่น  โดยลองสมมติว่า วันนั้น คุณไม่มีทำงานเพราะไม่สบาย หรือติดธุระใดใดก็ตามแต่ แล้วต้องบอกเพื่อนร่วมงานให้ค้นไฟล์เอกสารส่งให้หัวหน้างานของคุณ  เพื่อนเค้าค้นหาได้ง่ายหรือเปล่า หากไม่ นั่นก็คือ คุณน่าจะต้องมาทบทวนวิธีการจัดเก็บเอกสารของคุณแล้วล่ะ !!

ในองค์การภาครัฐ หรือธุรกิจขนาดใหญ่ ที่ต้องจัดการเก็บเอกสารจำนวนมหึมา เค้ามีการพัฒนาระบบการจัดเก็บเอกสารที่ดูดีมากทีเดียว ผมว่าในองค์การภาคเอกชนก็ไม่ต่างกันหรอกครับ เพียงแต่ท่านจัดเก็บมันในรูปไฟล์ในคอมพิวเตอร์มากกว่า แต่ด้วยความที่มันจัดเก็บง่าย  ตั้งชื่อง่าย มันก็เลยกลายเป็นอะไรที่พลาดแบบรู้เท่าไม่ถึงความสำคัญ

แต่จะจัดเก็บเอกสารให้ง่ายและได้ผลนั้น ไม่มีอะไรที่มากไปกว่าการที่คนทำงานจะมีวินัยและทำตามแนวทางปฏิบัติครับ   

คงต้องลองทบทวนเรื่องนี้อย่างจริงจังนะครับ  และสำหรับพนักงานใหม่ขององค์การที่จะเริ่มเข้าไปอยู่ในองค์การใดก็ตาม อย่าเพิ่งไปคิดว่าจะปรับปรุงอะไรได้มากนัก  รอสักพัก เริ่มจากการจัดการกับระบบการจัดเก็บเอกสารของคุณให้เป็นระบบระเบียบก่อนก็จะดีไม่น้อย  ไว้สักระยะแล้วลองนำเสนอไอเดีย ปรึกษากับหัวหน้างานดู  ก็จะเป็นประโยชน์ในการทำงานและภาพลักษณ์ที่ดีของคุณในสายตาของหัวหน้างานด้วย   

3)  ทักษะการดูแลแก้ไขเครื่องใช้สำนักงาน  จำพวกเครื่องใช้สำนักงานที่เราใช้มันอยู่เป็นประจำ ได้แก่อะไรครับ เครื่องถ่ายเอกสาร  Fax เครื่องคอมพิวเตอร์ เหล่านี้ เป็นเครื่องมือที่เราควรจะต้องรู้จักทั้งวิธีการที่จะใช้มันอย่างเหมาะสม  แต่ไม่ต้องถึงกับลงลึกในเรื่องเทคนิคหรือการซ่อมเพราะคุณไม่ใช่ช่างแน่นอน  เช่น กระดาษติดในเครื่องถ่ายเอกสาร ควรจะรู้ว่าเราจะเปิดฝาเครื่องอย่างไร จะดูว่าเอกสารติดอยู่ตรงไหน ซึ่งดูได้จากไฟสัญญาณที่แผงหน้าปัดของเครื่อง  จะดึงเอกสารออกมาจากเครื่องอย่างไร  ซึ่งหากคุณจนใจไม่รู้จริง ๆ อาจจะต้องสอบถามจากผู้รู้ล่ะครับ แล้วจำเอาไว้ เผื่อเวลาเกิดปัญหาอะไรจะได้จัดการกับมันได้ไม่ต้องคอยตามช่างหรือคนอื่นมาช่วยตลอด 

อีกเรื่องที่สำคัญที่หลายคนไม่ค่อยสนใจคือ การรักษาความสะอาดอุปกรณ์เครื่องมือการทำงานของคุณเอง   ซึ่งมันก็เหมือนทรัพย์สินที่บริษัทให้เรายืมใช้เพื่อการทำงานให้กับเขา แลกกับเงินเดือนค่าตอบแทนที่เขาจ่ายให้กับเรา  และก็แน่นอนว่า บริษัทเขาก็อยากให้เราดูแลรักษาอุปกรณ์ที่เขาให้ยืมมาเยี่ยงที่เราดูแลเครื่องมืออุปกรณ์ของเราไม่มีผิด  จริงมั้ยครับ  แล้วทำไมเราจะไม่สนใจมันบ้างล่ะครับ     

ในกิจกรรม 5 ส ก็รณรงค์และช่วยสร้างลักษณะนิสัยที่ดีงามเหล่านี้ได้ นี่งัยล่ะครับ องค์การทั้งหลายจึงอยากทำ 5 ส กันมาก แต่ก็น้อยองค์การเหลือเกินที่ 5 ส เป็นรูปเป็นร่างจริงจริงจังจัง  หลายท่านถามผมว่า ทำไม 5 ส ถึงไม่ค่อยเวิร์คล่ะ ผมเองคิดว่า เพราะ ส ตัวที่ 5 ไม่ค่อยเกิด คนทำงานไม่ค่อยมีวินัยเท่าที่ควรนัก  มันก็เลยเป็นระบบดีดีที่เกิดในญี่ปุ่น แต่มาตายในองค์การในบ้านเรา อย่างที่หลายท่านชอบเปรียบเทียบ

4) ทักษะทางด้านการทำงานกับเพื่อนร่วมงาน  เรื่องนี้เป็นทักษะพื้นฐานด้านหนึ่งที่นายจ้างทั้งหลายอยากให้พนักงานมี   ไม่มีนายจ้างคนไหนที่อยากรับคนทำงานที่ชอบทำตัวมีปัญหา หรือไม่ประสีประสากับสภาพแวดล้อมของการทำงานที่ต้องอยู่ร่วมกันกับคนอื่นเลย  หรือถ้าต้องรับเข้ามาแล้ว นายจ้างทั้งหลายก็คงไม่อยากเก็บคนเจ้าปัญหาเหล่านี้ไว้ใกล้ตัวเช่นกัน   การรู้จักและเรียนรู้เทคนิคการทำงานร่วมกันกับคนอื่นให้ได้ ฝึกฝน และทดลองปรับปรุงตัวเองเป็นระยะ จึงเป็นสิ่งสำคัญที่นอกจากจะช่วยให้คุณสามารถทำงานเขากับคนอื่นได้แล้ว  ยังเป็นทักษะที่ดีติดตัวคนทำงานอย่างเราด้วยนะครับ 

องค์การจำนวนไม่น้อย ระบุคุณสมบัติในการรู้จักการทำงานเป็นทีมไว้ในคุณสมบัติที่ต้องการประกอบการรับสมัครงานไปเลย  ผมคิดว่า น้อยองค์การที่จะสามารถประเมินคุณลักษณะการทำงานเป็นทีมที่แท้จริงออกมาได้ในกระบวนการของการรับสมัคร การทดสอบหรือแม้แต่กระบวนการของการสัมภาษณ์  ในเบื้องต้น คงจะประเมินได้แค่เพียงทักษะของการทำงานเป็นกลุ่ม หรือการทำงานร่วมกันกับคนอื่นเป็นพื้นฐานเท่านั้นล่ะครับ  เพราะการทำงานเป็นทีม มันมีอะไรให้ต้องฝึกฝน เรียนรู้ลึกซึ้งไปกว่าการทำงานแบบกลุ่มอีกมากโข  ผมไม่ขอเจาะลงรายละเอียดในที่นี้  เอาไว้มาว่ากันเป็นชุด ๆ เลยจะดีกว่า  ว่ากันไปแล้ว ขอบเขตของทักษะที่คุณควรจะต้องสร้างเสริมตัวเองไว้ให้ได้ให้ดีก็คือทักษะของการทำงานร่วมกับคนอื่น และรู้จักเทคนิควิธีในการผูกใจเพื่อนร่วมงาน หรืออะไรประมาณนี้ก็เหลือเฟื้อแล้วครับ เพราะรู้ว่าจะต้องรู้นั้นไม่สำคัญเท่ากับรู้แล้วทำตามที่รู้นะครับ

5) ทักษะเชิงคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์  นี่ผมไม่ได้หมายถึงผ่านการเรียนรายวิชาเหล่านี้ในระดับมหาวิทยาลัยหรอกครับ แต่ผมหมายถึงการมีพื้นฐานของความคิดเชิงตรรกะ มีเหตุผล  การรู้จักพินิจพิเคราะห์ความน่าจะเป็น  ซึ่งเป็นเรื่องทางศาสตร์หรือ Science ซึ่งในระดับปริญญาตรี  เราท่านคงผ่านกันมาบ้างไม่มากก็น้อย โดยเฉพาะในเรื่องระเบียบวิธีวิจัย  ซึ่งก็น่าเสียดายครับที่แม้แต่อาจารย์ผู้สอน (จำนวนไม่น้อย) เอง  ก็ไม่ใคร่จะรู้ว่าลูกศิษย์ของตัวจะนำเอาวิธีคิดเชิงศาสตร์แบบนี้ ไปใช้กับการทำงานได้อย่างไร  หรือจะสร้างพื้นฐานความคิดที่ถูกต้องของเขาเพื่อเอาไปปรับประยุกต์กับการทำงานได้แบบไหนจึงจะเหมาะสม  นักศึกษาทั้งหลายที่จบมาในระดับปริญญาตรี โดยเฉพาะในสายสังคมศาสตร์จึงแทบจะเรียกว่า “รู้แคบมาก” กับวิธีคิดเชิงระบบ วิธีคิดเชิงตรรกะ อะไรทำนองนี้  พอมาคุยอะไรกันในกรอบกว่าง ๆ เรื่องนโยบาย วิสัยทัศน์  การวางกลยุทธ์ ก็เลยมืดสนิท คิดไม่ออกไปเสียขนาดนั้น  แบบนี้ก็พบเห็นได้ไม่น้อย 

6) ทักษะด้านการบริหารธุรกิจ โอ พระเจ้า !! จะต้องมาพูดทำไมหรือสำหรับทักษะนี้ เพราะฉันจบมาทางบริหารธุรกิจ  ผมขอตอบว่า ดีครับที่ท่านทั้งหลายจบมาทางด้านการบริหารธุรกิจ ไม่ว่าจะสาขาใด เช่น การจัดการทั่วไป  การตลาด หรือสาขาที่มีใหม่ ๆ เช่น การจัดนวัตกรรม หรือสาขาใดก็ตาม ล้วนแต่จะต้องผ่านการเรียนรู้รายวิชาต่าง ๆ มากมี  แต่ทักษะที่ผมกำลังจะว่านี้ หมายถึงพวก Know How ที่เป็นเทคนิควิธีทางการจัดการ Best Practices ของบริหารจัดการทางธุรกิจที่เป็นกรณีศึกษาขององค์การต่าง ๆ ต่างหากครับ  ท่านผู้อ่านที่เป็นน้องใหม่ หรือขาเก๋าทั้งหลายขององค์การ ได้เรียนรู้อะไรใหม่ ๆ ไม่ว่าจะด้วยการอ่านหรือการเข้ารับการฝึกอบรมมาบ้างหรือยัง  ความรู้ และทักษะการคิดเหล่านี้เอง เป็นพื้นฐานที่ดีของการเติบโตในหน้าที่การงานของคุณเลยล่ะครับ 

ทักษะของการบริหารธุรกิจอันนึงที่สำคัญและผมมองว่าเกี่ยวเนื่องกัน แต่เป็นเรื่องความความคิดได้แก่ ทักษะการคิดของการเป็นผู้ประกอบการ (Sense of Enterprenuer) ที่ผมขอเรียกมันว่าทักษะเพราะมันไม่ได้เกิดขึ้นเองโดยพันธุกรรมหรอกครับ มันเติบโตในหัวจิตหัวใจคนทำงานเพราะการฝึกคิด ใคร่ครวญและเรียนรู้เทคนิควิธีการเพื่อให้มองอะไรแบบผู้ประกอบการเป็นด้านหลัก  ซึ่งไม่ใช่ว่า ลูกของเจ้าของบริษัทจะมีทักษะของการคิดแบบนี้เสมอไปจริงมั้ยครับ  ทักษะการคิดแบบนี้ พูดเป็นภาษาชาวบ้านได้ว่า เป็นวิธีคิดที่มองว่า จะทำงานแม้เฉพาะในหน้าที่รับผิดชอบของตัวเองก็ทำให้ดี อย่างให้พลาด อย่างให้ขาดทุน โดยมองเสมือนว่าตัวเองเป็นเจ้าของธุรกิจ ซึ่งหากเกิดความผิดพลาดมาแล้ว มันจะส่งผลเสียกับ ซึ่งน่าเสียดาย !! แหม เราลืมโทรแจ้ง ลูกค้าไม่ได้รับเมล์ที่เรารับปากว่าจะส่งให้  แล้วลูกค้ายกเลิกนัดกับเรา พลาดการสั่งซื้อสินค้าจากลูกค้า  มองจากมุมพนักงานที่เป็นลูกจ้างแบบทำไปวันวันก็คงไม่มีอะไรมากหรอก  แต่หากมองจากสายตาของเจ้าของธุรกิจแล้ว น่าเสียดาย และเสียหายมากเลยล่ะครับ

7) ทักษะภาษาต่างประเทศ  basic และอินเตอร์ที่สุกก็คือ ภาษาอังกฤษครับ  ซึ่งก็ไม่จำเป็นที่ต้องถึงระดับพระกาฬเหมือนคนที่เขามีโอกาสเรียนจบมาจากเมืองนอก  เอาเป็นว่า ลูกชาวนาชาวสวนอย่างท่านอย่างผม  พยายามขวนขวายเรียนรู้ภาษาอังกฤษพื้นฐานของการทำงานก็ใช้ได้แล้วครับ  ฝรั่งพูดก็ฟังพอเข้าใจ  พอสื่อสารขั้นต้นได้  อ่านได้ เข้าใจได้   พูดคุยได้บ้าง  แต่หากถึงระดับใช้งานได้ดีนั้นก็ย่อมดีมาก  และที่น่าสนใจคือ มันช่วยเพิ่มมูลค่าและบวกเงินเดือน โอกาสที่ดีในหน้าที่การงานของคุณเสียด้วยสิ 

บางท่านบอกว่า ฉันไม่สนหรอกนะ เพราะทำงานกับบริษัทคนไทย เติบโตในบริษัทนี้ล่ะ  ไปสนอย่างอื่นดีกว่า  ก็ไม่ผิดและไม่ว่ากันครับ  แต่หากท่านอยากท้าทายความสามารถไปทำงานในบริษัทข้ามชาติ บริษัทชั้นนำทั้งหลาย ทักษะอันนี้ มีประโยชน์อย่างมาก และแน่นอนครับว่า ค่าตอบแทนเงินเดือนต่าง ๆ ของบริษัทที่ว่านี้ สูงกว่าบริษัทธรรมดาคนไทยมากมายนัก

8) ทักษะที่ได้รับจากการฝึกอบรม นี่งัย ปัญหาหนักอกของคนทำงานจำนวนไม่น้อยที่ได้รับการฝึกอบรมจากบริษัทที่เคยร่วมงาน หรือการฝึกอบรมระหว่างการฝึกประสบการณ์วิชาชีพ หรือฝึกงานมาแล้ว 

ทักษะการฝึกอบรมที่ท่านทั้งหลายคุ้นเคย และควรให้ความสำคัญพัฒนาเป็นทักษะความชำนาญก็เรื่องที่เกี่ยวข้องกับวิชาชีพของเรานั่นเองครับ  เช่น  ท่านผู้อ่านทำงานในสายงานขายหรือการตลาด  ย่อมผ่านการฝึกอบรมด้านนี้มา ไม่ว่าจะในสำนักงาน หรือออกไปฝึกอบรมข้างนอกมาไม่มากก็น้อย  บางคนในรอง 3 ปีที่ผ่านมาอาจจะมากกว่า 8 หลักสูตร คำถามของผมก็คือ คุณได้ทักษะอะไรบ้าง ลองมาพูดให้ฟังสิครับ....

น่าเศร้าใจที่คนทำงานจำนวนไม่น้อย ลืมไปแล้วว่าเนื้อหาที่เคยได้รับการอบรมคืออะไร  และที่น่าเศร้ามากกว่าก็คือ คนอีกกลุ่มหนึ่ง แทบจะไม่เคยต่อยอดทักษะความรู้ที่ได้จากการฝึกอบรมนั้นเลย...

การฝึกอบรมส่วนใหญ่ให้อะไรครับ....

 ให้แนวทางการทำงาน เทคนิควิธีของการทำงานหรือในเรื่องนั้น ๆ อย่างมีประสิทธิภาพและเกิดประสิทธิผลนั่นเอง  เราฝึกอบรม ไม่ว่าจะด้วยเครื่องมืออะไรต่างๆ ก็ตามที่บริษัทใช้ก็ล้วนอยากให้คนทำงานสามารถทำงานได้มีประสิทธิภาพมากขึ้น  แต่น่าเสียดายที่คนที่มีโอกาสเข้ารับการฝึกอบรมจำนวนไม่น้อย ไม่ได้ให้ความสำคัญมันเท่ากับละครน้ำเน่าที่ฉายตอนค่ำเสียอีก  ไม่เคยเก็บบทเรียนความรู้ที่ได้รับจากวิทยากร ซึ่งส่วนใหญ่ก็ระดับพระกาฬทั้งนั้น  ลองคิดดูสิครับ วิทยากรโนเนมไม่มีชื่อเสียงเลย  บริษัทไหนจะเสียเงินเชิญมาเป็นวิทยากรฝึกอบรมให้พนักงานล่ะครับ   เรื่องของเรื่องแบบนี้เอง  การฝึกอบรมทั้งหลายจึงเป็นสิ่งที่มีคุณค่าที่ท่านมักจะลืมไป  สุดท้ายเวลาสัมภาษณ์งานก็แทบจะจำไม่ได้ว่าผ่านการฝึกอบรมอะไรมาบ้าง หรือการฝึกอบรมที่ผ่านมาให้ประสบการณ์ความคิดอะไรบ้าง  ตรงกันข้าม  หากถามว่าตอนนี้ละครเรื่องบ่วงหงษ์ถึงไหนแล้ว  และมีแนวโน้มจะเป็นอย่างไร  ตอบได้แบบมันควัน....อะไรจะปานนี้....!!!

ผมอยากจะบอกว่า  แต่ก็ไม่ได้ให้ท่านตึงมากเกินไป ผ่อนคลายบ้าง แต่ต้องรักษาระดับคุณค่าของท่านไว้ให้มั่น ในโลกนี้มีอะไรให้ท่านเรียนรู้อีกมาก ใช้เวลา 24 ชั่วโมงที่มีเท่ากันให้คุ้มค่า สร้างสรรค์บ่มเพาะอะไรที่เป็นประโยชน์กับการทำงานจะดีกว่าครับ

9) ทักษะการแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้า  ทักษะแบบนี้ ไม่ต้องอธิบายเชื่อว่าทุกท่านพอที่จะทราบ  แต่ที่สำคัญนั้น เป็นเรื่องที่ผมขอเน้นว่าท่านได้รู้เทคนิควิธีของการแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าในแต่ละสถานการณ์อย่างไร 

เอาง่าย ๆ สมมติว่า ท่านไปสัมภาษณ์งาน แล้ว คนที่สัมภาษณ์ถามว่า เวลาลูกค้าวีนแตก ทั้งที่เราไม่เกี่ยวข้องกับหน้าที่ที่จะมารับคำด่าจากลูกค้า คุณจะทำอย่างไร  หากคุณจะตอบเขา จะตอบว่า “บอกให้ลูกค้า รอสักครู่ ฉันไม่เกี่ยวข้องหรือไม่ทราบเรื่องนี้”  ตอบแบบนี้ได้หรือเปล่าครับ  หากคุณตอบว่าไม่  คุณจะตอบแบบไหน 

แล้วหากมีกรณีอื่น ๆ อีกล่ะ  คุณมั่นใจแค่ไหนว่าคุณจะตอบคำถามสัมภาษณ์นั้นได้ดี 

ลองแค่นี้ก็พอจะได้ทราบทักษะของการแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าแล้วครับ

ขอทิ้งท้ายในประเด็นว่า  จริง ๆ นั้น นายจ้างอยากได้ทักษะอะไรจากเรามากมายกว่านี้อีกหรือเปล่า  ผมเองเห็นว่า  มีอีกเพียบเลยครับ  แต่ผมเองมองว่า ทักษะเหล่านี้ล่ะ พื้นฐานที่สุด  องค์การหลายแห่ง มองทักษะของคนที่อยากได้ทั้งในแง่ทักษะการทำงาน  ทักษะการบริหาร ทักษะการคิด และทักษะของการใช้ชีวิตในการทำงาน  มากมายก่ายกอง  สรุปออกมาเป็น competency และสร้างกรอบตัววัด competency ออกมาเป็นแบบทดสอบ และแบบสัมภาษณ์พนักงานเพื่อเข้าร่วมงาน หรือกรองออกมาเพื่อสร้างหลักสูตรฝึกอบรมเพื่อพัฒนาพนักงาน

แต่...อย่าได้ชะล่าใจนะครับว่า  ถึงอย่างไรองค์การก็จะเติมเต็มตัวฉันด้วยการฝึกอบรมหรือพัฒนาด้วยวิธีการอื่นใด   ฉันก็อยู่ของฉันแบบนี้แหละ ที่ว่าอย่างได้ชะล่าใจนั้น เพราะองค์การทั้งหลาย จะมุ่งพัฒนาพนักงานเฉพาะแต่ที่เขาอยากจะได้ไว้ร่วมงานด้วยหรือเป็นคนที่เขามองแล้วว่ามี โอกาสก้าวหน้าและสร้างผลงานให้กับองค์การได้มากกว่า

เมื่อใดก็ตามที่คุณจนแล้วจนรอดก็ไม่ใช่กลุ่มเป้าหมายของการพัฒนาด้วยการฝึกอบรมหรือวิธีอื่นใด เมื่อนั้น อย่าได้คิดว่าองค์การมองว่าคุณเก่งแล้วนะครับ  องค์การจะกลับมองว่า คุณเป็นคนที่ไม่มีค่าหรือเปล่า ลองใคร่ครวญสักนิดนะครับ

ทำไมหรือ .....เพราะเงินเพื่อใช้ในการฝึกอบรมขององค์การมีจำกัดงัยล่ะครับ จะฝึกอบรมพัฒนาใครทั้งที มันต้องหวังผลกันบ้างล่ะ   หมดยุคที่องค์การทั้งหลายจะหว่านเงินฝึกอบรมไปโดยไม่เน้นว่าจะได้อะไรกลับมาแล้วนะครับ 

เวทีนี้  ใครพร้อมย่อมได้เปรียบ......ไม่เชื่อก็ต้องทดลองคิดดูล่ะครับ .....