ตีไก่

      ไอ้เรื่องที่เข้าป่าไปตัดไม้แต่ละคราว มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหลายเรื่อง

และศาลเจ้าพ่อต่างๆ ในป่าก็มีอยู่มาก ไม่เว้นแม้แต่ศาลเจ้าขี้หมา

การเลือกทำเลที่พักในป่า นอกจากเป็นเนิน เป็นที่โล่ง มีต้นไม้ใหญ่บ้าง อีกที่หนึ่งที่เป็นทำเลในการพักแรมที่ดี ก็คือข้างศาลเจ้า เพราะในป่าการพักข้างศาลเจ้ามีข้อดีหลายอย่าง เช่นเมื่อเวลาฝนตกก็ใช้เป็นที่พักอาศัยหลบฝนได้

ศาลเจ้าบางศาลใหญ่โตพอกับบ้านคนเลยที่เดียว เพราะเมื่อถึงคราวที่ต้องมีการเซ่นไหว้ จะมีชาวบ้านมารวมตัวกันเพื่อทำพิธี

มันก็น่าแปลกตรงที่ ใกล้ๆ ศาลไม่เห็นจะมีบ้านคนอยู่เลย แต่พอถึงเวลาไม่รู้ว่ามาจากไหนกัน เช่นการทำพิธีเซ่นไหว้ในเดือนหกขึ้นหกค่ำ ไม่รู้ชัดแจ้งว่าทำไมต้องเดือนหกขึ้นหกค่ำ รู้แต่ว่าพ่อ แม่ ปู่ ย่า ตา ยาย ทำมาอย่างนี้ ก็ถือปฏิบัติกันมาเรื่อยเป็น “ธรรมเนียมปฏิบัติ” หรือ “วัฒนธรรมองค์กร” นั่นเอง

เมื่อจอดเกวียนกันเสร็จสรรพเรียบร้อย ใครมีหน้าที่หุงข้าว ก็ทำการติดไฟ ตั้งหม้อ ที่เหลือก็ จูงควายไปหาที่ให้มันกินหญ้า นอนน้ำ หรือหาบน้ำมาให้มันกิน บ้างก็ไปหาผัก ที่พอจะนำมาเป็นอาหารมื้อเย็นได้ ก็แบ่งๆ หน้าที่กันไป โดยไม่ต้องบอกหน้าที่เพราะต่างคนต่างช่วยกัน

ความรับผิดชอบที่ไม่ต้องบอก เห็นใครทำอย่างใดอย่างหนี่งอยู่แล้ว ก็ไม่ต้องไปทำซ้ำซ้อนกัน มันจะได้งานที่หลากหลาย และสำเร็จประโยชน์ร่วมกันในระยะเวลาอันสั้น

การก่อไฟข้างๆฝูงควายที่ผูกอยู่กับต้นไม้ เป็นการป้องกันสัตว์ร้ายไม่ให้มายุ่งกับควาย และเป็นการไล่ยุงด้วย เพราะถ้าถูกยุงป่ากัดอาจเป็นไข้ป่าได้ (คนไม่ใช่ควาย)

ขาดไม่ได้ที่จะต้องทำคือการบอกเจ้าป่าเจ้าเขา และเจ้าพ่อที่อยู่ในศาล

ไอ้อัง..... เอ็งไปจุดธูปบอกเล่าเก้าสิบ เจ้าพ่อ เจ้าป่ากับเจ้าเขา ทีวะ!

นอกจาก ทิดอังที่ไปจุดธูป บอกกล่าวเจ้าพ่อ เจ้าป่าเจ้าเขาแล้ว ก็เห็นไอ้โรจน์ มันไปเดินสำรวจศาลเจ้าพ่ออยู่ด้วย

พ่อนั่งอมยิ้มก่อนที่จะเล่าต่อ

ผมเองที่นั่งฟังอย่างใจจดใจจ่อ ก็อดที่จะจินตนาการไปไม่ได้ว่าอาคงจะไปเดินหาอะไรสักอย่างที่แกชอบแน่ๆ

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย อาหารมื้อเย็นก็เริ่มขึ้น วงอาหารที่ไม่ต้องพิธีรีตองอะไรมาก ไม่ต้องมีผ้ากันเปื้อน ไม่ต้องมีช้อน ซ่อมครบชุด ไม่ต้องมีน้ำเย็น มือเพรียวๆ ที่เรียกภาษาชาวบ้านว่า “กินมือ” คือใช้มือเปิบอาหารเข้าปาก

พอพูดถึงตรงนี้ ทำให้นึกถึงการใช้มือเปิบอาหารเข้าปากของคนไทยเราแล้วเมื่อเปรียบเทียบกับแขกอินเดีย มันต่างกันมากเท่าที่ได้พบเห็นมาคือ ถ้าเป็นคนไทยเราเปิบข้าวแล้วปากจะไม่เปื้อนมากนักเพราะจะใช้นิ้วมือทั้ง5 นิ้วบีบข้าวและกับข้าวให้แน่นพอประมาณ แล้วยกมือไปไว้ตรงปาก เมื่อปากอ้าขึ้นจะใช้นิ้วชี้จนถึงนิ้วก้อยประคองข้าวไว้ แล้วใช้นิ้วโป้งดันข้าวให้ไหลเข้าไปในปาก ประมาณนี้

แขกก็จะมีกระบวนการเปิบคล้ายๆ กันแต่เวลาจะเข้าปากแขกจะแบมือแล้วป้ายให้ข้าวเข้าปาก ฉะนั้นไม่ว่าจะเป็น จมูก หนวด คาง จะเปื้อนไปหมด

ขณะที่กำลังกินข้าว น้าเพ็ง คงทนไม่ไหวเลยถามอาว่า ไปด้อมๆ มองๆ ทำอะไรแถวๆ ศาลเจ้าพ่อ

ไม่มีอะไร .....   อาตอบ

ไปหาอาหารเช้า

แล้วได้อะไรบ้างละ ? น้าเพ็งสงสัย

เอานะ! พรุ่งนี้เช้า มีอาหารพิเศษแน่ๆ

เออ! กูจะคอยดู

เวลาหมุนผ่านไปเรื่อยๆอย่างแผ่วเบา ท้องฟ้ายามราตรีในป่า มันเหมือนถูกประดับไปด้วยไฟกระพริบ ในงานวัดหลายๆ งานมารวมกัน พร้อมกับเสียงปี่พาทย์ลาดตะโพน จากสรรพสัตว์ต่างๆ จะว่าไพเราะเพลิดเพลิน ก็ใช่ จะว่าน่ากลัวก็ไม่ผิดไปซะทีเดียว

รุ่งแจ้งแสงทองส่องฟ้า แต่ละคนต่างทำหน้าที่ของตัวเองและภาระกิจส่วนตัวจนเรียบร้อย

น้าเพ็งพ่อครัวใหญ่ ก็หุงข้าว และนึ่งไข่ ต้มไข่

หลายคนสงสัย น้าเพ็งเอาไข่มาจากไหน?

ไอ้โรจน์มันเอามาให้ มันเอามาอย่างไง ถามมันเอาเองเถอะวะ

ไอ้โรจน์ มึงไปขโมยไข่เจ้าพ่อมารึเปล่า?    พ่อถามแกมดุ

เปล่า ข้าไม่ได้ขโมย

ใครจะกล้า แต่เจ้าพ่อแพ้พนันตีไก่กับข้านะซิ

หมดตูดเลย 

นี่ดีนะ ที่ข้าให้ไว้ทำทุนสองสามใบ ไม่งั้นเจ้าพ่ออดไปอีกนานเลยเชียวละ

เรื่องมันก็มีอยู่ว่า อาไปท้าเจ้าพ่อตีไก่โดยเอาไข่ไก่ป่าเป็นเดิมพัน ซึ่งไก่ป่ามาทำรังและไข่ไว้ในศาลเจ้าเยอะมาก ตอนเริ่มต้นก็ขอยืมไข่เจ้าพ่อมาก่อนสักสามสี่ฟอง แล้วก็เอาหญ้าแพรกที่มีปลายเป็นปม มาแทนไก่ โดยของตัวเองอยู่มือขวา ของเจ้าพ่ออยู่มือซ้ายจะให้ใครเริ่มตีก่อนก็ไม่เป็นปัญหาเพราะพูดเอง เออเองอยู่แล้ว เมื่อตีกันแล้วของใครขาดก็จะเป็นผู้แพ้ แล้วผู้แพ้ก็จะต้องเสียไข่ เมื่อเจ้าพ่อแพ้จนหมด อาก็เลยเอาไว้ให้เจ้าพ่อ

เอาเจ้าพ่อ ลูกช้างให้เจ้าพ่อไว้ทำทุนนะ เดี๋ยวจะอด

ลูกช้างไปละ จะเอาไข่ไปทำกับข้าวกิน

ว่าแล้วก็กราบลาเจ้าพ่อ พร้อมกับไข่ เกือบยี่สิบฟองมาให้น้าเพ็งพ่อครัวใหญ่

ทั้งต้ม  ทั้งตุ๋น

อิ่มกันไปทั่วหน้า