เรื่อง: ช้างกับกิ่งไม้
           
นานมาแล้วชาวอินเดียใช้วิธีการนำลูกช้างมาฝึกให้เชื่องโดยล่ามโซ่ขนาดใหญ่ที่ขาของลูกช้าง
           
ติดกับต้นไม้หรือซุงขนาดใหญ่พละกำลังของลูกช้างเองไม่สามารถที่ทำให้ลูกช้างมีอิสระได้
            ความพยายามหลาย ๆ ครั้งแล้วไม่สำเร็จนั้นทำให้ลูกช้างจดจำว่า
“ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ม่”
            และหลังจากความพยายามอย่างเต็มที่ในระยะเวลาที่นานพอ 
แต่ก็ไม่ประสบความสำเร็จิ
            ลูกช้างจะยอมแพ้ไปเองและเชื่อว่า ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่อาจหนีไปไหนได้ 
ท้ายที่สุดเมื่อ
            ลูกช้างโตเต็มที่ มีน้ำหนักหลายตัน
คนเลี้ยงก็อาจเพียงแต่ผูกช้างนั้นไว้กับกิ่งไม้ก็พอ
            มันจะไม่หนีไปไหน อันที่จริงมันไม่คิดที่จะหนีไปไหนเลยด้วยซ้ำ
คุณเคยรู้สึกแบบนี้บ้างหรือเปล่า
            เหมือนว่ามีอะไรมัดเราอยู่
แม้ว่าเราถูกหัวหน้าด่าก็ต้องอยู่ขึ้นเงินเดือนน้อยก็ต้องอยู่
            ไม่มีการปรับตำแหน่งเลื่อนขั้นให้ก็ต้องอยู่
ไม่สามารถออกไปทำอะไรได้เองโดยลำพังทั้ง ๆ
            เราเองก็มีความสามารถ (คุณก็คิดเหมือนกันใช่ไหมอน?)
เรารู้สึกเองว่าไม่มีทางเลือกอื่น
           
หรือเราไม่เปิดโอกาสตัวเองให้ศึกษาทางเลือกอื่นกันแน่เราเองคงไม่ต่างอะไรกับช้าง
            เราเชื่อไปเองว่าเราไม่อาจหลุดพ้นจากสภาพที่เป็นอยู่
(ซึ่งมันก็ไม่ได้ทำให้เรามีความสุขมากมายนัก)
            ความเชื่อนี้จะฝังหัวเรามากขึ้น ๆ จนในที่สุดมันกลายเป็นความจริง
ในจิตไต้สำนึกง
            เป็นผลทำให้เรา “ คิดการเล็ก้” แต่ท้ายที่สุดแล้วเราเองต้องตัดสินใจ
และตระหนักให้ได้ว่า
            สิ่งที่ผูกติดเราไว้ ไม่ใช่ต้นไม้หรือขอนไม้ที่ใหญ่โต
มันเป็นเพียงกิ่งไม้เล็ก ๆ ซึ่งเราสามารถหัก
            และทำลายเมื่อใดก็ได้ที่เราต้องการ
พ้นจากการถูกหัวหน้าด่าพ้นจากการถูกบังคับให้มาทำงานทั้ง ๆ
            ที่เป็นวันหยุดของเรา พ้นจากการถูก ปฏิเสธจากการขอเลื่อนตำแหน่ง 
หรือขึ้นเงินเดือนำ
            หนทางของวิถีชีวิตที่ดีกว่า
คือการเริ่มต้นที่เราต้องกล้าที่จะหักกิ่งไม้นั้นทิ้ง  แล้วมุ่งหน้าไปยัง
            ป่าสีเขียวอันอุดมสมบูรณ์่า