องค์กรอนามัยโลกเคยสำรวจจำนวนคนพิการในโลกใบนี้พบว่ามีสูงถึง 10 เปอร์เซ็นต์ ความพิการแบ่งออกเป็นหลายประเภทแล้วแต่ความรุนแรงแต่นั่นคือนิยามของความพิการทางร่างกายหาใช่พิการทางจิตใจไม่

คนบางคนตัดพ้อถึงความพิการ ในขณะที่บางคนสู้ชีวิตต่อ แต่มีชายพิการคนหนึ่งที่เชื่อว่า ชีวิตไม่ใช่การถือไพ่ดีแต่อยู่ที่ว่าต้องเล่นไพ่ในมือที่มีอยู่ให้ดีที่สุด

ผมจำได้ว่ารถมันแหกโค้งตื่นมาอีกทีพบตัวเองนอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาล ตัวก็ขยับไม่ได้ ผมสันหลังหักครับ" "แหง่น" ปริญญา เหล็กดี วัย 40 ปี เปิดประเด็นการพูดคุย

"แหง่น" คือใครแน่นอนว่าคนพิการศักยภาพในการเดินทางย่อมมีน้อย เขาจึงไม่เป็นที่รู้จักของคนไทย อีกทั้งเขาไม่ใช่คนโด่งดังระดับชาติที่นามสกุลต้องเป็นข่าว แต่แหง่นคนนี้ประชากรใน อ.เขมราฐ จ.อุบลราชธานี ต่างรู้จักเขาดี เพราะคนนี้ "บ้าบอล" และ"ยอมเป็นขอทานระดับชาติ" เพื่อปั้นนักเตะเยาวชนริมน้ำโขงสู่ฟ้าใหม่ได้เรียนโรงเรียนดีๆ ได้เล่นฟุตบอลในสังเวียนเอกลูกหนังไทย นั่นคือ กรุงเทพมหานคร !

ผมชอบฟุตบอลมาตั้งแต่เด็กเป็นกองหลังดาวรุ่งของ จ.อุบลราชธานี ผมติดทีมระดับเยาวชน ติดทีมจังหวัดในการแข่งขันระดับเขต ภูพาน คัพ, ไทยแลนด์ คัพ และรายการอื่นๆ แต่ครอบครัวผมลำบาก อย่างรองเท้าสตั๊ด เพื่อนพ่อแม่ซื้อให้ ส่วนผมใช้วิธีผ่อนจ่ายรายวัน โดยเอาเบี้ยเลี้ยงซ้อมวันละ 50 บาทไปให้ที่ร้านทุกวัน ผมคิดว่าผมเก่งนะ เพราะผมอายุน้อย แต่ได้ลงเล่นตัวจริงของจังหวัด พอจบ ม.6 จาก ร.ร.เขมราฐพิทยาคม ผมไปคัดตัวกับโรงเรียนจ่าอากาศ เพราะผมชอบทีมทหารอากาศ แต่คัดไม่ติด นี่คือเหตุผลว่าทำไมผมจึงต้องมาปั้นนักเตะเยาวชนของ อ.เขมราฐให้ได้ไปเล่นที่กรุงเทพฯ อย่าให้ผิดหวังเหมือนผมเลย"

เทียนไขให้แสงรามคำแหงให้ทาง และเปิดทางสำหรับทุกคนเสมอหลังจากอกหักจากจ่าอากาศ "แหง่น" จึงเข้าเรียนต่อระดับปริญญาตรี สังกัดลูกพ่อขุน ม.รามคำแหง คณะนิติศาสตร์ ช่วงที่เรียนเขาก็ยังเป็นนักเตะเดินสายทั่วไทย หลังจบการศึกษาเหมือนได้วีซ่าเข้าทำงาน เขาสอบเป็นปลัด อบต.ได้ ไปทำงานอยู่ที่ อบต.ดู่ อ.กันทรารมย์ จ.ศรีสะเกษ จนประสบอุบัติเหตุ ในวันที่ 9 พฤษภาคม 2540

คนที่หลังหักไม่ต่างจากนกปีกหัก อยากจะกลับมาบินได้อีกครั้งแต่ความอยากของเขากลับเป็นเหยื่ออันโอชะของนักต้มตุ๋น ที่หลอกเงินของเขาและพ่อแม่ไปมหาศาล บางทีก็ข้ามแม่น้ำโขงไปรักษาถึงฝั่งลาว หมอบ้าน หมอผี หมอไสยศาสตร์ที่ไหนดีต้องไปรักษา หมดเงินไปประมาณ 6-7 แสนบาท เสียเวลาไป 3 ปี จนสุดท้าย ปริญญา เหล็กดี ผู้สำเร็จปริญญาตรีตัดใจเลิกรักษา และยอมรับชะตากรรม...คนพิการถาวร

แหง่นกลับมาสู้ชีวิตอีกครั้งอยู่ริมฝั่งโขงในปี 2543 ทำธุรกิจที่บ้านซึ่งติดลำน้ำโขง เปิดบริษัทขายน้ำยากำจัดยุง และรับส่งเงินจากแรงงานลาวข้ามฝั่งโขงที่มาทำงานเมืองไทยจำนวนมาก แหง่นเห็นช่องทางจึงรับจ้างส่งเงินคนลาวกลับประเทศ โดยคิดค่าบริการร้อยละ 3 บาท ทำจนมีเงินใช้ ฐานะดีขึ้น และเมื่อมีเงินเขาก็คิดมีเมีย จึงเอาแม่หญิงลาวมาเป็นคู่ชีวิตชิดใกล้

แต่คนพิการช่วงล่างอย่างเขาต้องยอมรับชะตากรรมว่า ไม่อาจสนองตอบความต้องการทางเพศได้ แต่ไม่ใช่ปัญหาเพราะเขาเชื่อว่าลาวกับไทยแม้อยู่คนละฝั่ง แต่มีลำน้ำโขงเดียวกัน หลังจากธุรกิจดีแหง่นเริ่มทำสิ่งที่รักทันที นั่นคือ สอนฟุตบอล ประเดิมด้วยการสอนศาสตร์ลูกหนังให้หลาน ลงทุนนั่งรถเข็นไปกลิ้งบอลให้หลานหัดเตะ หลังจากนั้นไม่นานบรรดาเพื่อนของหลานต่างทยอยมาฝึกกับ "น้าแหง่น" จนกลายเป็นทีมฟุตบอล "ป.ซิตี้"

เมื่อฝีเท้านักเตะในสังกัดเริ่มกล้าแกร่งจึงลงชิงชัยใน อ.เขมราฐ ปรากฏว่า คนพิการขาลีบพาทีมได้แชมป์รุ่นอายุ 10 ขวบ สร้างความแตกตื่นให้วงการฟุตบอลริมฝั่งโขงไม่น้อย จนพ่อแม่ของเด็กอยากให้ "น้าแหง่น" ช่วยสอนฟุตบอลให้ลูกๆ คราวนี้เด็กมากันมากขึ้น โค้ชแหง่นรุกหนักจัดทำโครงการ "ป.ซิตี้ สัญจร" ไปตามตำบลต่างๆเพื่อดูนักเตะฝีเท้าดี ทีมไหนชนะก็มีขนมปี๊บแจกให้ หากเด็กคนไหนมีแววดีก็เอามาปั้นต่อ เอามานอนที่บ้านเขา บางทีก็กางเต็นท์นอนข้างสนามฟุตบอลกันเลยทีเดียว

ส่วนอาหารการกินพ่อแม่ของเด็กเอาข้าวสารมาให้กับข้าวช่วยกันปรุง แน่นอนว่าเงินส่วนใหญ่ที่ไปซื้อของมาจากกระเป๋าใหญ่ๆ ของคนขาลีบๆ

"ผมเคยพาเด็กไปแข่งฟุตซอลที่กรุงเทพฯ มีอยู่ครั้งหนึ่งผมสงสารเด็กจับใจ เพราะเด็กกรุงเทพฯ เขามีเงิน นักบอลหนึ่งคนได้กินไก่หนึ่งตัว ส่วนเด็กผมไก่หนึ่งตัวแบ่งกันกินทั้งทีม ส่วนมากเราหนักไปทางกินข้าวเหนียวมากกว่า เห็นแล้วรู้สึกว่ามันต่างกันมาก แต่ผู้ปกครองชาวกรุงเทพฯ เขาก็ใจดี ไปซื้อไก่มาให้เด็กๆ ผมก็อมยิ้ม เพราะเขาทำได้ เราไม่ใช่ทีมคนร่ำรวย ผมก็ได้แต่คิดว่าสักวันหนึ่งเด็กพวกนี้จะต้องมีอาหารกินอิ่ม จากเงินที่มาจากการเล่นฟุตบอล"

แม้อัตคัดบ้างแต่ "โค้ชแหง่น" สอนโดยไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ตื่นเช้าตรู่จ้างรถตุ๊กๆ 40 บาท ให้ช่วยขนลูกฟุตบอลไปสนามฝึกซ้อม ส่วนเขาก็จับโครงเหล็กรถโยนตัวไปนั่งกับลูกฟุตบอลในรถ แล้วยกวีลแชร์ขึ้นรถตุ๊กตุ๊ก ไปสอนบอลเด็กจนสายโด่ง จากนั้นจึงจะกลับมาทำงานต่อ ตอนเย็นก็นั่งรถตุ๊กตุ๊กไปสอนอีกที เป็นอยู่แบบนี้หลายปี จนฝีเท้าเด็กแกร่งกล้า จึงส่งเข้าประชันแข้งในกรุงเทพฯ ศึก "บรู๊ค ลีก" ครั้งที่ 3 รวมทั้งศึก "สิงห์เพรส" เมื่อบรรดาทีมฟุตบอลโรงเรียนต่างๆ ในกรุงเทพฯ เห็นเข้า ต่างก็อยากได้เด็กของเขาไปเรียนหนังสือต่อ ผลผลิตรุ่นแรก ได้เข้าเรียนโรงเรียนกีฬา กทม.4 คน และที่ประเทืองทิพย์อีกหลายชีวิต

มันคือกำลังใจมหาศาลความฝันที่จะส่งเด็กของ อ.เขมราฐ ไปโลดแล่นในยุทธจักรลูกหนังเมืองกรุงเริ่มเป็นจริงแล้ว โค้ชแหง่นมีกำลังใจสู้ต่อ ปั้นนักเตะส่งกรุงเทพฯ ต่อเนื่อง มีหลายโรงเรียนสนใจ พอถึงช่วงปิดเทอมคือช่วงเวลาที่ดีของ "โค้ชแหง่น" เพราะเด็กๆ ในสังกัดจะกลับบ้าน เขาก็จะจัดฟุตบอลขึ้นทุกฤดูร้อน บางทีก็พาทีมข้ามไปเตะถึงฝั่งลาว ความคิดของเขาไม่หยุดแค่นั้น ที่กรุงเทพฯ มีการจัดไทยลีก ทำไม อ.เขมราฐ จะมีลีกบ้างไม่ได้ ว่าแล้วเขาลงทุนจัดลีกขึ้นมา รุ่นอายุไม่เกิน 15 ปี แต่การจัดฟุตบอลลีกไม่ใช่งานง่ายๆ อย่าลืมว่า ต้องแข่งขันระบบเหย้า-เยือน ทุกทีมพบกันหมด มันเปลืองทั้งเวลาและงบประมาณ แต่โค้ชแหง่นยอมทุ่มทุนควักเงินเองจัดงาน

ผมมีความคิดว่าเราน่าจะฉายหนังกลางแปลง เป็นหนังล้อมผ้า สัก 10 รอบ แล้วเก็บเงินค่าผ่านประตู ผมจำได้แม่นหนังชื่อ หอแต๋วแตก ฉาย 3 ครั้งแรก ฝนตกทุกคืน จนผมขาดทุนยับเยินไป 3 หมื่นบาท ผมเปลี่ยนวิธีอีก จัดโต๊ะจีน 50 โต๊ะ หวังได้เงินมาจัดแข่งขันฟุตบอล มันก็ขาดทุนอีก คราวนี้ทำไง ผมก็บากหน้าไปขอเงินเขาสิครับ ขอไปทั่ว ทั้งคนไทยคนลาว เพื่อให้ฟุตบอลได้จัด ผมจะได้คัดเด็กมาซ้อมต่อ แล้วส่งไปให้ที่กรุงเทพฯ เขาเลยแซวผมว่า เอ็งมันเป็นขอทานระดับชาติ"

แม้จะเหนื่อยยากสักแค่ไหนแต่โค้ชขาลีบรายนี้ชื่นใจทุกครั้งที่เด็กปั้นมากับมือโทรศัพท์มารายงานความคืบหน้าในถนนสายลูกหนัง อย่างล่าสุด "องอาจ ภมรประเสริฐ" ที่ติดเยาวชนทีมชาติ กำลังจะขึ้นเครื่องบินไปแข่งขันที่ต่างประเทศ

"เด็กบอกว่า ผมทำสำเร็จแล้วครับโค้ช ผมดีใจจนน้ำตาแทบจะไหล มันปลื้มใจนะ ที่เห็นเด็กของเราได้ดี ได้เล่นทีมชาติ หรือบางทีมีการถ่ายทอดสด เด็กโทรมาบอก โค้ชครับคอยดูผมทางทีวีนะครับ ผมจะเฝ้าหน้าจอเลย เพราะผมเห็นเด็กที่ผมสอนอยู่ในทีวีแล้วผมมีความสุข

ในขณะที่นักเตะไปได้ดีโค้ชคนนี้กลับหัวใจแทบสลาย แม่หญิงลาวที่เป็นศรีภรรยา กลับหนีออกจากบ้านไป เธอไม่ได้หนีไปคนเดียวเหมือนตอนที่ข้ามโขงมาแต่ไปกับชายอื่น แถมเอารถยนต์ไปด้วย 1 คัน อีกทั้งเอาบัญชีลูกค้าชาวลาวที่มาส่งเงินทั้งหมดไปด้วย ดีดลูกคิดคร่าวๆ สูญเงินไปไม่ต่ำกว่า 1 ล้านบาท คนขาลีบอย่างแหง่นถึงตอนนี้เหมือนโดนตัดแขนตัดขาในการทำธุรกิจในบัดดล

"เงินหนึ่งล้านบาทอาจจะมากมาย แต่มันไม่เท่ากับความรู้สึกเจ็บ ทว่ามานั่งคิดอีกที เราเองที่บกพร่อง เพราะเรื่องอย่างว่า เราไม่สามารถสนองตอบผู้หญิงได้ การหนีไปจากผม ผมถือว่าเขาคิดถูกแล้ว การเอาเงินและทรัพย์สินไปด้วยนับล้านบาทนั้น ผมมานั่งคิด มันดูน้อยไปด้วยซ้ำ เพราะตลอด 7 ปีที่เขาอยู่กับผม เขาดูแลผมอย่างดี

ชีวิตไม่สำคัญหรอกว่าเคยล้มกี่ครั้งอยู่ที่ว่าคุณลุกได้ทุกครั้งที่ล้มหรือไม่ "โค้ชลูกหนังขาลีบหัวใจเพชร" กลับมาสู้ใหม่อีกครั้ง คราวนี้แหง่นทิ้งไพ่ใบสุดท้าย ด้วยการขายที่ดินที่พ่อแม่แบ่งให้ได้เงินมา 1 แสนบาท นำมาลงทุนทำธุรกิจร้านอาหารริมแม่น้ำโขง "น้ำกับฟ้า คาราโอเกะ" เพื่อจะได้นำกำรี้กำไรมาพัฒนาฟุตบอลต่อ

ผลจากการทำงานมาต่อเนื่อง8 ปี หมดเงินในการสร้างโอกาสให้ลูกคนอื่นร่วม 2 ล้านบาท เขาส่งนักเตะไปเรียนในโรงเรียนชั้นนำในกรุงเทพฯ แล้วไม่ต่ำกว่า 40 คน กระจายไปทั่ว ทั้ง เทพศิรินทร์, ราชวินิตบางแก้ว, อัสสัมชัญ, กรุงเทพคริสเตียน, พณิชยการราชดำเนิน, อัสสัมชัญ ธนบุรี, กีฬาอุบลราชธานี, กีฬากรุงเทพฯ, เพ็ญสมิทธ์, จุฬาภรณ์ราชวิทยาลัย จ.ชลบุรี บางคนก็ได้เข้าเรียนมหาวิทยาลัยดีๆ ได้เล่นศึกยูลีก ในขณะที่บางคนติดทีมสโมสรเล่นลีกชั้นนำของไทย

ศิษย์เอกที่มีดีกรีเยาวชนทีมชาติคือองอาจภมรประเสริฐ ติดเยาวชนชาติไทยมาแล้ว 3 ชุด คือ 12 ปี 13 ปี 15 ปี เรียนอยู่ที่อัสสัมชัญ ธนบุรี, ธนพล อุดมลาภ เยาวชน15 ปี, สัญชัย ศิลาวงศ์ เยาวชน 15 ปี

ลูกศิษย์ไปได้ดีร่างกายแข็งแรง โตเป็นหนุ่ม แต่สุขภาพของชายผู้มีแต่ให้ หัวใจใหญ่คับโลกรายนี้ไม่ค่อยดีนัก นับวันยิ่งเสื่อมถอย เขาต้องเปลี่ยนสายยางที่ขับถ่ายปัสสาวะทุกสัปดาห์เพื่อไม่ให้ติดเชื้อ ทุกวันนี้การขับถ่ายของแหง่นมีปัญหามาก เพราะไม่สามารถควบคุมได้ ต้องใช้สายยางสอดเข้าไปทางอวัยวะเพศไปยังกระเพาะปัสสาวะ เมื่อกระเพาะปัสสาวะโดนแทงจนพรุนแล้ว ก็ต้องใช้วิธีเจาะช่องท้องเพื่อขับถ่ายแทน

บันไดฝันขั้นแรกของเขาสำเร็จแล้วคือให้เด็กได้มีโอกาสดีๆ ในชีวิต ทั้งการได้เรียนโรงเรียนดีๆ มีชื่อเสียง ได้เล่นฟุตบอลลีกสูงสุดของไทย อย่างไทยแลนด์ พรีเมียร์ลีก ติดทีมชาติไทย ที่เจ้าตัวบอกว่า บันไดฝันขั้นที่สอง ที่เขาจะนอนตายตาหลับได้ หากเห็นลูกศิษย์ใส่เสื้อทีมชาติไทยชุดใหญ่ลงเล่นอยู่ในสนาม

สิ้นสุดการสนทนาวันนั้นเป็นเวลาพลบค่ำแล้ว"โค้ชขาลีบหัวใจเพชร" ทอดสายตามองลำโขง แววตาคู่นั้นควานหาคำตอบ ยากจะคาดเดาว่า เขารอแม่หญิงจากอีกฝั่งโขงกลับมา หรือรอนักเตะในสังกัดเขาเอง