พระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าโสมสวลี พระวรราชาทินัดดามาตุ
เสด็จทรงเป็นประธานเปิดงาน "มหิดล-วันแม่" ซึ่งมหาวิทยาลัยมหิดล
จัดขึ้นเป็นปีที่ 24 แล้ว เพื่อเฉลิมพระเกียรติ สมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ
เนื่องในโอกาสเฉลิมพระชนมพรรษา 12 สิงหาคม 2552 

งานวันแม่ของมหาวิทยาลัยมหิดล นอกจากจะเป็นในแง่วิชาการแล้ว
ยังมีการมอบรางวัลให้กับ "แม่สู้ชีวิต" "แม่ 100 ปี" และ "แม่ดีเด่น"

เพราะแม่เหล่านี้คือผู้หญิงที่ได้อุทิศชีวิตต่อสู้เพื่อลูกตลอดมา
โดยเฉพาะรางวัล "แม่สู้ชีวิต" นั้น แบ่งเป็น 2 ประเภท
ได้แก่ แม่สู้ชีวิตประเภทแม่ของลูกปกติ และ แม่สู้ชีวิตประเภทแม่ของลูกพิการ
ที่คัดเลือกจากแม่สู้ชีวิต 90 รายทั่วประเทศ

เริ่มต้นกันด้วย "รางวัลแม่สู้ชีวิต ประเภทแม่ของลูกปกติ"
ผู้ได้รับรางวัลจากภาคกลาง คือ แม่กรกต ตั้งรัตนาพิบูล กรุงเทพมหานคร
เป็นแม่ของ ด.ญ.ภาวิณี ตั้งรัตนาพิบูล ซึ่งแม่กรกตเป็นอัมพฤกษ์
มาตั้งแต่ลูกอายุได้ 6 วัน แต่ก็อดทนหาเลี้ยงลูก รวมทั้งดูแลแม่
และพ่อที่ป่วยเป็นไตวายด้วย ปัจจุบันแม่กรกตมีอาชีพทำซาลาเปา
ขายด้วยมือข้างเดียว

เรื่องราวของ "แม่กรกต" เล่าผ่านลูกสาว ด.ญ.ภาวิณี ว่า ปัจจุบันแม่อายุ 48 ปีแล้ว
แต่ก่อนที่พ่อของเธอยังมีชีวิตอยู่แม่ต้องดูแลพ่อด้วย ซึ่งพ่อมีปัญหาเรื่องติดเหล้า
เงินที่ได้มาจากการขายของในแต่ละวันจึงไม่เคยถึงมือแม่ เวลานี้พ่อเสียชีวิตไปแล้ว
รวมทั้งตาและยายด้วย แต่ถึงอย่างนั้นแม่ก็ยังต้องทำงานหนักเพื่อหาเงินให้เธอ
ได้เรียนหนังสือ และมีชีวิตอยู่อย่างสบาย

"เวลานี้แม่ของหนูทำซาลาเปาขายด้วยมือข้างเดียว วันไหนขายดีก็ได้กินทั้งสองคน
แต่ถ้าวันไหนขายไม่ดีขายไม่ได้ แม่ก็จะเสียสละให้หนูกิน ส่วนแม่จะอด
เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ตาและยายยังมีชีวิตอยู่แล้ว หนูสงสารแม่มาก
แม่ไม่สบายก็ต้องแข็งใจไปขายของเพราะกลัวหนูอด หนูอยากให้แม่หายจากอัมพฤกษ์
แต่หมอบอกว่าไม่มีทางหายแล้ว หนูเห็นแม่ร้องไห้บ่อยๆ เพราะเจ็บมือข้างดีที่ยังเหลืออยู่
เพราะต้องใช้มือนั้นทำงานตลอด หนูสงสารแม่มาก แม่สู้ชีวิตมากๆ หนูไม่เคยเห็นแม่ท้อ
หรือเบื่อเลย.." เด็กหญิงเล่าและตบท้ายว่า "ถ้าเป็นหนู หนูไม่รู้ว่าจะทำแบบแม่ได้หรือเปล่า"

แม่สุภาพร เจ็งสุขสวัสดิ์ แม่ของลูกชายที่ป่วยเป็นโรคผิวหนังร้ายแรงและมะเร็งที่ขา

ต่อมาเป็นแม่จากภาคเหนือที่ได้รับรางวัลอีกคน แม่เฮือน หมื่นจำปา จังหวัดลำพูน
แต่คนละแวกบ้านแม่เฮือนเรียกเธอว่า "น้ำอ้อย" เป็นฉายาที่ตั้งให้ใหม่
เพราะแม่เฮือนพูดเพราะกับทุกคน และไม่เคยดุด่าว่าลูกเลยแม้แต่น้อย
ถึงแม้จะเหนื่อยหนักหนากับภาระการเลี้ยงลูกถึง 12 คน แต่เพราะ 

"หยาดเหงื่อทุกหยาดของแม่ ...คือความสำเร็จของลูกในวันนี้"
เธอจึงไม่เคยปริปากกับความทุกข์ยากที่ผ่านมาตลอดชีวิต

ส่วนแม่จากภาคใต้ ผู้ที่ได้รางวัลเป็นแม่อายุ 80 ปีแล้ว บ้านอยู่ จ.นราธิวาส
แต่น่าเสียดายที่ไม่อาจเปิดเผยชื่อของเธอได้ เนื่องจากความปลอดภัยในชีวิตประจำวัน
ในขณะนี้ เธอผู้นี้เป็นผู้หญิงที่ยืนหยัดต่อสู้เพื่อลูกๆ ทั้ง 7 คน ที่ต้องดำเนินชีวิตอยู่ท่ามกลาง
ความไม่ปลอดภัยของสถานการณ์ภาคใต้

ลูกสาวคนหนึ่งของเธอเล่าให้ฟังว่า แม่ของเธอต้องออกจากบ้านไปกรีดยางทุกวัน
ถ้าวันไหนฝนตกก็ไปกรีดยางไม่ได้ แม่ทำงานหนักเพื่อหาเงินส่งลูกๆ เรียนหนังสือ
และหาทางให้ลูกๆ อยู่ดีกินดี แม้ว่าหนึ่งในจำนวนลูกทั้งเจ็ดคนจะมีลูกเกเรไม่ได้อย่างใจ
แต่แม่ก็ไม่เคยปริปากบ่น ซ้ำยังพูดว่าความเป็นแม่ไม่ว่าลูกเป็นอย่างไรก็ต้องดูแลเขา..

"มีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้นกับครอบครัวของดิฉัน เป็นเหตุการณ์ร้ายแรง
จนทำให้ลูกของแม่อยู่กันไม่ครบ 7 คน เมื่อพวกเราบอกให้แม่ย้ายบ้านออกจากที่เคยอยู่
เพื่อความปลอดภัย แต่แม่ไม่ยอม แม่บอกว่าเราต้องช่วยกันปกป้องบ้านของเรา
ถ้าเราไม่ทำแล้วเราจะเหลืออะไร ฟังคำแม่พูดแล้วดิฉันถึงกับน้ำตาไหลพูดอะไรไม่ออก
แม่ของดิฉันยอมกลับไปอยู่ที่เดิม ยอมแม้กระทั่งจะเสียชีวิตเพราะไม่ต้องการใ
ห้ลูกคนหนึ่งคนใดได้รับความเดือดร้อน"

ลูกสาวของคุณแม่จากภาคใต้ผู้นี้ขอให้ไม่เปิดเผยรายละเอียดที่เกิดขึ้นกับครอบครัวของเธอ
เพื่อความปลอดภัยของชีวิตแม่ของเธอ

แม่ไพฑูรย์ สุทธิวุฒิ ต้องเฝ้าเลี้ยงดูลูกสาวคนเล็กที่พิการเพราะความผิดปกติ
ของโครโมโซมตลอดระยะเวลา 22 ปี

รางวัลแม่สู้ชีวิตอีกประเภท คือแม่สู้ชีวิต ประเภทแม่ของลูกพิการ มีผู้ได้รับรางวัล ดังนี้ 

ภาคกลาง
จากกรุงเทพมหานคร มีผู้ได้รับรางวัล 3 คน ได้แก่ แม่สุวรรณี กิจธิคุณ
ซึ่งได้ใช้ความอดทน มองการณ์ไกลและคิดเชิงบวกพยายามทำทุกวิถีทาง
เพื่อทำให้ลูกสาวซึ่งสูญเสียการได้ยินตั้งแต่อายุ 7 ขวบ ได้เข้าเรียนร่วมกับเด็กปกติทั่วไป
จนวันนี้ทำให้ ดร.ประกาย กิจธิคุณ เรียนจบปริญญาเอก ทำงานช่วยเหลือสังคม

แม่สุวรรณีมีความคิดไม่เหมือนกับพ่อแม่ของ "เด็กพิเศษ" เมื่อ 40 ปีก่อน
ที่มักจะสงสารและกลัวลูกลำบากจึงไม่ให้ลูกเรียนแต่ให้อยู่กับบ้านเพราะกลัวอันตราย
จากการเดินทาง และมักคิดว่าเด็กจะมีปมด้อยหากเรียนร่วมกับเด็กปกติ 

แต่คุณแม่สุวรรณีกลับทำตรงกันข้าม ส่งเสริมให้ลูกไปโรงเรียนและยังอดทนฟื้นฟู
ให้ลูกที่พิการหูหนวกหัดอ่านริมฝีปาก เพื่อจะได้เข้าใจวิชาที่ครูสอน
และยังพาไปหาหมอเพื่อให้ช่วยจัดทำเครื่องช่วยฟังที่เหมาะกับสภาพการได้ยินของลูก
และยังไปพบครูผู้สอนเพื่อร่วมมือทางด้านการเรียนจนลูกสามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้
และเรียนจนจบปริญญาเอก

"แม่มีความอดทนและพยายามฝึกให้อ่านริมฝีปาก คำไหนยากแม้จะต้องพูดเป็นร้อยๆ ครั้ง
แม่ก็ไม่ท้อ จนดิฉันอ่านปากได้ถูกต้อง และยังปลูกฝังนิสัยขยันหาความรู้อย่างไม่หยุดนิ่ง
ให้ดิฉัน ความคิดของคนที่เป็นพ่อแม่ที่มีต่อลูกนั้นเป็นสิ่งสำคัญมาก
หากพ่อแม่ยอมรับลูกที่พิการ เชื่อมั่นว่าลูกทำได้และสนับสนุนอย่างเต็มที่
เด็กที่พิการหรือบกพร่องก็สามารถประสบความสำเร็จในชีวิตได้ไม่ยาก..."
ดร.ประกาย กิจธิคุณ ลูกสาวของคุณแม่สุวรรณี กล่าวอย่างภาคภูมิใจ

ต่อมาคือ แม่เสงี่ยม เหลาทอง ฐานะยากจนมีภาระที่ต้องเลี้ยงดูลูกที่พิการทางสมอง
และสามีที่ป่วยช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แต่ยังอดทนทำงานหนัก ค้าขาย
รับจ้างนวดแผนโบราณพอมีรายได้เพียงน้อยนิดเลี้ยงครอบครัว 

แม่เสงี่ยมบอกว่า ขอบคุณมหาวิทยาลัยมหิดล ที่ทำเรื่องแม่สู้ชีวิต
ซึ่งทำให้ตนได้มีโอกาสระบายความทุกข์ของครอบครัวบ้าง

ตามด้วย แม่สุภาพร เจ็งสุขสวัสดิ์ แม่ของลูกชายที่ป่วยเป็นโรคผิวหนังร้ายแรง
และมะเร็งที่ขา ทุกครั้งที่ลูกร้องด้วยความเจ็บปวดระหว่างที่แม่อาบน้ำและชำระแผลให้ลูก
แม่สุภาพรบอกว่าแม่เจ็บปวดยิ่งกว่า เพราะ 22 ปีที่ทุ่มเทชีวิตทั้งชีวิต
ก็เพื่อให้ลูกยังมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุข

สำหรับภาคเหนือ
มีแม่ที่ได้รับรางวัล 2 คน ได้แก่ แม่จันทร์เพ็ญ ตื้อกาศ จาก จ.ลำพูน
เป็นแม่ของลูกชายพิการทางสายตาและสมอง แต่ด้วยความอดทนและความพยายามของเธอ
ทำให้วันนี้ลูกสามารถช่วยตัวเองได้ ช่วยเลี้ยงวัว ทำสวน มีสุขภาพจิตดี
เธอจึงมีความสุขตามอัตภาพ

อีกคนคือ แม่ไพฑูรย์ สิทธิวุฒิ จาก จ.น่าน ต้องเฝ้าเลี้ยงดูลูกสาวคนเล็กที่พิการ
เพราะความผิดปกติทางโครโมโซมตลอดระยะเวลา 22 ปี แต่ไม่เคยท้อจนสามารถฝึกหัด
ให้ลูกเดินได้ ช่วยเหลือตัวเองได้บ้าง และยังผลักดันจนลูกได้เรียนร่วมกับเด็กปกติ

จากภาคอีสาน
แม่เพ็ญ ปรีชากุล จ.บุรีรัมย์ แม่ของลูกชายพิการ 3 คนที่ป่วยด้วยโรคโปลิโอ
เป็นเวลากว่า 40 ปีแล้วที่แม่เพ็ญต้องอุ้มลูกอาบน้ำ ป้อนข้าว ดูแลการขับถ่าย
แม้จะอายุกว่า 70 ปีแล้วแต่หน้าที่ของความเป็นแม่ไม่มีวันเกษียณ
จนแม้แต่วันนี้เธอยังทำหน้าที่ที่แสนเหนื่อยยากนี้ต่อไป ห่วงแต่ว่าเมื่อสิ้นแม่แล้ว
ลูกๆ ของเธอจะอยู่ได้อย่างไร

ภาคใต้
แม่ที่ได้รับรางวัล ได้แก่ แม่อามีเนาะ อาแด จังหวัดปัตตานี
แม่ของลูกสาวพิการทางสมอง เพราะแม่มีอาชีพครูผู้ดูแลเด็ก ณ ศูนย์พัฒนาเด็กเล็ก
ลูกจึงได้รับการดูแลอย่างดี ทุกคนในครอบครัวต่างทุ่มเทให้ลูกสาวพิการ
เพื่อมีอนาคตที่สดใสในวันข้างหน้า

บทบาทอันยิ่งใหญ่ของคนเป็นแม่ ที่นอกจากการเป็นผู้ให้กำเนิดแล้ว "แม่"
ยังต้องอดทนต่อสู้กับความยากลำบากและอุปสรรคมากมาย เพื่อให้ลูกเติบโต
เป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์ มีความสุขในชีวิต และสำคัญยิ่งคือ เป็นคนดี
เป็นหน้าที่ของคนเป็นแม่ที่สู้เพื่อลูก 

..ไม่ว่าลูกจะพิการหรืออยู่ในสภาพใด หัวใจของคนเป็นแม่ไม่เคยท้อ