ขั้นที่ 1  ความต้องการทางร่างกาย เราต้องมีการเรียนรู้ ฝึกฝน เพื่อเพิ่มทักษะ ความสามารถ ให้โดดเด่นเพื่อให้ถูกเลือก เข้าร่วมงานในตำแหน่งต่างๆ ตามที่เราและนายจ้างหรือผู้ว่าจ้าง ต้องการเพื่อให้ได้มาซึ่ง ค่าจ้างตามความเหมาะสมแก่การจ้าง เพื่อนำมาซึ่ง ความต้องการทางร่างกาย ที่มีปัจจัย 4 เป็นต้น คือเมื่อได้เงินเดือนมาก็นำมาใช้จ่าย เป็นค่าอาหาร ที่อยู่อาศัย เครื่องนุ่งห่ม ยารักษาโรค และสิ่งของอุปโภค บริโภคอื่น ตามความจำเป็น

                ขั้นที่ 2 ความต้องการความปลอดภัยและมั่นคง เมื่อเราได้รับเลือกให้เข้าร่วมงานกับองค์กร หรือหน่วยงานตามที่เราต้องการได้แล้ว ก็ต้องมีการพัฒนา เรียนรู้ ฝึกฝนเพิ่มเติม เพื่อเพิ่มทักษะในสายอาชีพที่เราเป็นอยู่ให้มากขึ้น เพื่อการดำรงอยู่ หรือการอยู่รอดให้ได้มากกว่าคนอื่นๆ เมื่อถึงคราวที่เกิดวิกฤติต่างๆ ว่ากันตรงๆ ก็คือการพัฒนาทักษะ ให้องค์กรเลือกไว้ ไม่ใช่เลือกทิ้ง เมื่อมีวิกฤติต่างๆ เกิดขึ้น หรือสร้างทักษะเพิ่มเพื่อให้เกิดความก้าวหน้าในสายอาชีพ เช่นการได้รับคัดเลือกให้ได้รับตำแหน่งที่สูงขึ้น มากกว่าคนอื่นๆ ในรุ่นเดียวกัน เพื่อเป็นการสร้างความมั่นคงและความปลอดภัยให้กับตนเองนั่นเอง

                ขั้นที่ 3 ความต้องการทางด้านสังคม เป็นพัฒนาทักษะ และความรู้เพื่อให้สามารถเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของสังคม ของกลุ่มคนในระดับเดียวกันให้ได้ มีความต้องการอยากรู้ว่า ในกลุ่มของสังคมนั้นๆ เขารู้เรื่องอะไร เขาคุยกันเรื่องอะไร จะได้พัฒนาความรู้และทักษะด้านนั้นๆ เช่น การใช้เทคโนโลยีเชิงช่าง เป็นต้น เพื่อให้สามารถพูดคุยกับเขาได้ เพื่อให้สังคมยอมรับและเปิดโอกาสให้เราเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของสังคมนั่นเอง

                ขั้นที่ 4 ความต้องการความยกย่อง เป็นการก้าวจากขั้นที่ 3 มาอีกหนึ่งก้าวเพราะเมื่อเราพัฒนาทักษะอื่นๆ เพื่อให้เหมือนกับคนอื่นทั่วไปเพื่อการเข้าสังคมให้ได้แล้วนั้น การพัฒนาไปอีกขั้นในสิ่งที่คนอื่นยังไม่รู้เป็นการพัฒนาความรู้และทักษะ เพื่อการแสดงให้คนอื่นๆ เห็นว่าเราไม่ใช่ทำได้แค่นั้น แต่เรามีความสามารถมากกว่าคนอื่นๆ เพื่อเป็นการสร้างศรัทธา และบารมีให้บังเกิดขึ้นกับตัวเอง ให้คนรอบข้าง และในสังคมยกย่องนั่นเอง

                ขั้นที่ 5 ต้องการเป็นที่ยอมรับในสังคมเป็นพัฒนาความรู้ และทักษะเพื่อให้เกิดความสำเร็จในงานต่างๆ อย่างง่ายดาย จนคนอื่นๆ ยอมรับในความรู้และความสามารถ ทำให้ยืนอยู่ในสังคมอย่างโดดเด่น

                ทุกวันนี้การพัฒนาทักษะ ความรู้ของคนในสังคมก็ยังเป็นรูปแบบประมาณนี้อยู่ หากแต่ว่าจะสามารถพัฒนาทักษะไปได้เท่าใด นั้นก็อยู่ที่ความตั้งใจในการฝึกฝน เพราะทักษะ ไม่สามารถเกิดจากการเรียนรู้ได้เพียงอย่างเดียว แต่ทักษะจะเกิดจากการกระทำจริงๆ และต่อเนื่องอย่างสม่ำเสมอ จนเชี่ยวชาญ ทักษะจึงจะเกิดขึ้น

                ในตำราหลายๆ เล่มที่กล่าวถึงหัวหน้างาน ไว้ว่า “ถึงแม้ว่างานนั้นหากหัวหน้าอย่างเราไปทำเอง มันก็จะสำเร็จได้เร็ว และไม่มีปัญหา แต่หัวหน้าก็ต้องไม่ทำเสียเอง ต้องมอบหมายให้ลูกน้องเป็นผู้กระทำ มิฉะนั้นลูกน้องก็จะไม่สามารถพัฒนาทักษะให้เกิดขึ้นได้เลย เราก็จะเป็นหัวหน้าที่สบายไม่ได้”

                และเมื่อเรารู้ว่าอนาคตทิศทางแรงงาน เป็นอย่างไรแล้วเราคงต้องให้ลูกน้องเราพัฒนาทักษะเพื่อสร้างมูลค่าเพิ่มให้กับตัวของลูกน้องเราเองให้มาก เพื่อให้สอดคล้องกับแนวทางในขั้นที่ 2 ด้วย ถึงแม้ว่าจะเป็นการยากที่จะทำให้คนยอมรับการเปลี่ยนแปลง แต่คงไม่ยากที่หัวหน้าจะเปลี่ยนแปลง

                 เพราะหากคิดว่า อยากรู้อยากพัฒนาก็ให้สังเกตเอาเอง

                เพราะหากคิดว่า อยากรู้อยากพัฒนาก็ให้ฝึกเอาเอง

                เพราะหากคิดว่า อยากรู้อยากพัฒนาทำงานไปนานๆ ก็เป็นเองก็เก่งเอง

คงใช่แต่คงจะไม่ทันการณ์สำหรับการเปลี่ยนแปลงในปัจจุบันที่บางเรื่องเพียงนอนหลับตื่นมาก็เกิดการเปลี่ยนแปลงไปเสียแล้ว

                ในอดีตการจะให้ตำแหน่งหัวหน้างานกับใครสักคนต้องดูที่อายุงานอย่างน้อย 10 ปี เพราะมีทักษะที่เพียงพอ เพราะนั่นเราขาดด้านการสอน ขาดการแนะนำการฝึกฝน จึงปล่อยให้ทำงานเผชิญกับปัญหาและอุปสรรคต่างๆ ปล่อยให้ลองผิดลองถูกจนรู้เองว่าหากเกิดอุปสรรคอย่างนี้จะทำเช่นไรจึงจะป้องกันและแก้ไขได้

                เขาเรียกว่าให้ระยะเวลาในการทำงานเพิ่มเติมทักษะเอาเอง

                แต่ถ้าหัวหน้ามีการสอนในสิ่งต่างๆ อย่างดี อย่างถูกต้องตามหลักการของวิธีการสอนงาน ( TWI JI) ก็จะทำให้ลูกน้องสามารถพัฒนาทักษะขึ้นได้เป็นอย่างดี ในระเวลาอันสั้น และการใกล้ชิด การดูแลเอาใจใส่ จากการสอนงานที่ดี การติดตามผลงานอย่างต่อเนื่องก็จะช่วยให้หัวหน้าเพิ่มทักษะในด้านการปฏิบัติต่อลูกน้องได้เป็นอย่างดี สามารถบอกให้ลูกน้องทำงานตามที่หัวหน้าต้องการด้วยเทคนิควิธีการที่หัวหน้าต้องการ ในระยะเวลาหรือช่วงเวลาที่หัวหน้าต้องการ โดยที่ลูกน้องนั้นรับดำเนินการด้วยความเต็มอกเต็มใจ ตามหลักการของเทคนิคการปฏิบัติตนที่ดีต่อลูกน้อง ( TWI JR )

                แน่นอนที่สุด เมื่อสิ่งดีๆ หลายๆ อย่างมารวมกันผลดีก็บังเกิดขึ้น

                                คุณภาพของงาน                  ดี             ตามความต้องการของลูกค้าหรือเกินความคาดหวัง

                                ปริมาณของงาน                   ดี             ครบถ้วนเป็นไปตามเป้าหมาย

                                ระเวลา                                   ดี             สำเร็จทันตามแผนงานหรือเร็วกว่าสามารถพัฒนาได้อีก

                                ต้นทุน                                    ดี             ควบคุมได้และสามารถใช้วัตถุดิบให้คุมค่ามากยิ่งขึ้น

                                สภาพแวดล้อม                     ดี             เป็นกันเอง อบอุ่น สามัคคี

เมื่อลูกน้องมีทักษะการทำงานที่ดี หัวหน้าก็สามารถใช้เวลาในการควบคุม แก้ไข ไปใช้ในการสร้างสรรค์งานและการบริหารอื่นๆ ได้มากขึ้น

                ลองคิดดูนะครับ ถ้าลูกน้องทำงานได้แต่ไม่ค่อยเป็นเท่าไหร่ หัวหน้าจะลำบากและยุ่งยาก วุ่นวายขนาดไหน ฉะนั้น ทำไม่จึงจะปล่อยให้สิ่งที่เป็นปัญหามันเกาะแน่นอยู่ ไม่ปลดปล่อยมันไปด้วยแนวทางการพัฒนาทักษะให้เกิดขึ้น เพื่อเป็นการสร้างมูลค่าเพิ่มให้กับตนเอง และพัฒนาทักษะให้ลูกน้องเพื่อสร้างมูลค่าเพิ่มให้กับลูกน้อง เพื่อความเจริญก้าวหน้าของตนเอง และองค์กรที่เราอยู่ ด้วยเหตุผลเดียวง่ายๆ คือ

“องค์กรอยู่ได้ เราอยู่รอดอย่างมั่นคง”