ชีวิตเริ่มต้นด้วยความรัก และความหวัง ไม่เกี่ยวกับความหลังนะใครจะว่าอย่างไรไม่สนใจชีวิตย่อมหมุนไปข้างหน้าเสมอเหมือนเข็มนาฬิกาหยุดหมุนเมื่อไรชีวิตก็จบเมื่อนั้น ดูสิดูโลกใบนี้มันช่างโหดร้ายเสียจริงบางสิ่งที่อยากให้เป็นกลับไม่เป็น และบางสิ่งที่ ไม่อยากให้เป็นกลับเป็นไปได้ ทุกวันนี้คนเราดูจะโหดร้ายขึ้นทุกวัน จะทำอย่างไรให้โลก ของเราใบนี้กลับไปสงบสุขเหมือนเดิม จริงๆมันก็ไม่เคยสงบมาตั้งนานแล้ว เพราะผู้เขียน เกิดมาก็มีสงครามโลกไปแล้วสองคร้้งสองครา จะรอก็ครั้งที่สามเนี่ยแหละค่ะ (พูดไป เรื่อยไม่มีใครเขาอยากให้เกิดหรอกค่ะ) ทุกวันนี้คนที่มีก็อยากจะมีเพิ่มส่วนคนที่ไม่มี ก็หาเช้ากินค่ำกันไป ก็ยังคงไม่มีจะเก็บอยู่ดีนั่นแหละค่ะ หรืออาจเป็นเพราะระบบการศึกษา ในประเทศเราอ่อนแอ ประชาชนพลเมืองของชาติก็เลยอ่อนปวกเปียกไปด้วย จะว่าอย่างนั้น ก็คงจะได้ใช่ไหมคะในเมื่อคนไทยเราสอนให้เด็กได้แต่ฟังผู้ใหญ่ (ในเกือบทุกเรื่อง) ผู้เขียนไม่ได้ยกความผิดให้ผู้ใหญ่ทั้งหลายนะคะ แต่เพราะผู้ใหญ่บางคนไม่ทำเยี่ยงอย่าง ให้เด็กเคารพนับถือ ประเทศชาติก็เลยเป็นอย่างนี้โดยไม่ต้องสงสัย ความคิดของเด็กไทย ก็เลยไม่ไปไกลอย่างที่คิด ทุกวันนี้ประเทศก็เลยเหมือนถูกยำอะไรต่อมิอะไรมาผสมปนเปกัน เหมือนจะไร้วัฒนธรรมไปทุกวันแล้ว สังคมทุกวันนี้แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่รู้ว่าจะไว้ใจได้หรือเปล่า ดีอยู่บ้างก็ตรงมีกัลยาณมิตรอยู่รายล้อม (คนที่ไม่ดีไม่ต้องไปนับค่ะ) ก็เลยทำให้คิดว่าในทุกๆวัน จะต้องพยายามคิดและปลง กับเรื่องของชาติบ้านเมืองเพราะบางเรื่องมันก็เป็นเรื่องใหญ่ เกินกว่าที่เราคนเดียวจะแก้ไขได้ คงทำได้แค่เพียงเป็นพลเมืองที่ดี มีโอกาสได้พูดคุย กับใครเรื่องการเมือง หรือประเทศชาติก็พยายามให้เขาคิดบวกกันเข้าไว้ เพราะเรามีพ่อ (ในหลวง) องค์เดียวกัน เฮ้อ..ขอถอนหายใจสักหน่อย ปัจจุบันนี้เราก็อยากให้ฮีโร่ถือกำเนิดในบ้าน ในเมืองของเรา แต่ทำไมต้องถามหาฮีโร่ หากบ้านเมืองของเราสงบสุข สุขกายสบายใจ กันทั่วหย่อมหญ้า (จริงไหม) สุดท้ายเราคงต้องย้อนกลับไปในตำราเรียนที่ว่า บ้าน วัด โรงเรียน อันนี้สำคัญสถาบันครอบครัวเป็นสถาบันหลัก และคิดว่าน่าจะใหญ่เพราะหากเยาวชนเข้มแข็ง มาจากครอบครัวที่ดีแล้ว พอมาถึงโรงเรียนนอกจากคุณครูจะไม่ต้องเสียเวลาขัดเกลามาก
แล้วคงไม่ต้องไปพึ่งวัดหรือพระเจ้าให้มานั่งอบรมอีก ก็คงเพียงแค่เข้าวัดทำบุญไปตามประสา ของสังคมไทยของเรา จะปรับปรุงเปลี่ยนแปลงอะไรในตอนนี้จะทันการณ์ไหมจะไปถามใครใด้ เพราะผู้เขียนเองก็คงบอกไม่ได้ เรื่องนี้คงต้องฝากให้ผู้ใหญ่ในบ้านเมืองเป็นคนตอบนะคะ
|
