ฉันเดินชนคนแปลกหน้า ฉันเลยเอ่ยขอโทษไม่ตั้งใจ
เขากลับตอบ “ขออภัย ผมเองไม่ทันเห็นคุณ”
เราต่างสุภาพ ถ้อยทีถ้อยอาศัย แสดงน้ำใจ แม้ไม่รู้จักกัน

แต่ที่บ้านเย็นวันนั้น ฉันทำอาหารอยู่ในครัว ลูกสาวตัวน้อยแอบมายืนข้างหลัง
ไม่ทันระวังฉันหันกลับมาชน เธอล้มลง

“อย่ามายืนเกะกะ” ฉันดุใส่ ลูกสาวเดินจากไป หัวใจเธอปวดร้าว

คืนนั้นฉันได้ยินเสียงกระซิบจากเบื้องลึกของหัวใจ
“กับคนแปลกหน้าเจ้าสุภาพได้ กับลูกรักชิดใกล้ ทำไมทำได้ลงคอ
ดูที่พื้นครัวสิ ดอกไม้หลากสีที่ลูกอุตส่าห์เก็บมาหวังให้เจ้าแปลกใจ
ตกเกลื่อนอยู่ทั่วไป น้ำตาเธอใหล เหตุใดไม่แลเห็น”

ฉันเพิ่งรู้ตัว เลยค่อยๆ ย่องเข้าไปนั่งคุกเข่าข้างเตียงลูก

“ ตื่นเถิดคนดี ดอกไม้นี่ลูกเก็บมาให้แม่หรือ”
“ ใช่ค่ะ หนูเห็นดอกไม้บานสวยงามเหมือนคุณแม่ หนู รู้ว่าคุณแม่ต้องชอบ
โดยเฉพาะดอกสีน้ำเงิน”  ลูกตอบ

ฉันตื้นตันใจนัก “ ลูกรัก แม่ขอโทษจริงๆ ที่เอ็ดหนู”
“ แม่จ๋า ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูรักแม่”
“ แม่ก็รักลูก แม่ชอบดอกไม้ของหนูมาก โดยเฉพาะสีน้ำเงินจ้ะ”

หากเราตายจากไปในวันพรุ่งนี้ อีกไม่กี่วัน นายจ้างก็หาคนใหม่มาทำแทนได้
แต่ครอบครัวที่อยู่ข้างหลังอาจโศกเศร้าไปชั่วชีวิต ลองคิดดูว่าคุ้มไหม
หากเราจะทุ่มเทตัวเองให้กับงานมากกว่าครอบครัว

รู้ไหมคำว่า FAMILY ย่อมาจาก
FAMILY = (F)ATHER (A)ND (M)OTHER (I) (L)OVE (Y)OU.

ให้เวลากับพ่อ-แม่ของคุณมากขึ้นยามท่านแก่ตัวลง
รู้จักแบ่งเวลาให้กับงานและคนที่บ้านให้สมดุลกัน
หากมีใครมาบอกให้จัดความสำคัญเสียใหม่
จงย้อนถามกลับไปว่าครอบครัวสำคัญน้อยกว่างาน และคนแปลกหน้า หรือไร?

 

จากเพื่อนคนหนึ่งคนไกล