สองข้างทาง แห่งหน คนพลุกพล่าน

ทั้งฝั่งย่าน ซอกซอย คนหันหุน

ตึกระฟ้า บดบัง แสงอรุณ

ส่งกลิ่นกรุ่น ความสับสน ชนมั่งมี

บ้างฝั่งโน้น เดินเชิดหน้า ใต้ฟ้าฝน

เลิกสนใจ ผู้คน ทั่วรัศมี

โลกส่วนตัว เขาสร้างเหมาะ เจาะพอดี

จมดิ่งถี่ ดื่มด่ำ ลำพังตน

คล้อยหันมา ฝั่งนี้ มีเป็นช่วง

ทะลุทะลวง คลื่นความถี่ ทุกแห่งหน

บ้างแอบยิ้ม บ้างสรวล สุขกมล

ยืนแลนั่ง คล้ายคนบ่น ใช่สนทนา

โอ้ชีวิต เมืองหลวง ทวงความเหงา

แลดูเศร้า ร้างรอยยิ้ม บนใบหน้า

เพื่อนบ้านใกล้ เรือนเคียง ใช่พูดจา

ทั้งใช่ว่า บ้านหลังคา ฝ้าไกลกัน

การสนทนา ทักทาย มลายสูญ

สิ้นอาดูร แสนสลด ได้กระนั้น

หมดสิ้นแล้ว น้ำใจ หยิบยื่นกัน

ต่างรังสรร จักยื้อแย่ง แข่งกันฤา

โลกของเขา ใครเล่า จะเข้าถึง

หากไม่ใช่ การดื้อดึง เข้ายึดถือ

ความต้องการ ไม่พอเพียง เกินหยิบมือ

ดิ้นรนดื้อ รบเร้า จักเข้ามา

ล้วนวุ่นวาย ให้สับสน คนชีวิต

ต่างเอื้อนอิด เสแสร้ง กันซึ่งหน้า

ทั้งฝืนยิ้ม ฝืนคุย จำนรรจา

สิ้นชีวา รู้หน้า มิรู้ใจ

ฉันเบือนหน้า หลบหลีก ปลีกวิเวก

ดั่งเช่นเฉก คนป่า ล้วนอาศัย

ป่าร่มไม้ ใช่คอนกรีต ศิวิไลซ์

                                                                 กำซาบไอ “มนุษยธรรม” ค้ำชูคน