นิทาน ตาวิษ : [ หมี ๆ ที่ขั้วโลกในขั้วโลกเหนือ
> ยังมีหมีขาวอยู่สองตัว ( ความจริงมีมากกว่านั้นแต่นิทานเรื่องนี้มีหมีมาเกี่ยวข้องแค่สองตัว )
> >หมีตัวผู้ชายชื่อว่า  หมีบีโฮลเด้ Beholde   หมีตัวผู้หญิงชื่อว่าหมีอาเลนี่ Alene
> หมีขั้วโลกสองตัวนี้เป็นแฟนกัน
> >หมีบีโฮลเด้เป็นหมีเข้มแข็งที่สามารถใช้ชีวิตอยู่ด้วยตัวคนเดียวได้ค่อนข้างจัดเป็นหมีรักสันโดษอยู่บ้าง
> >ส่วนหมีอาเลนี่เป็นหมีขี้เหงาแถมทำอะไรก็ไม่ค่อยเป็น
> >ส่วนใหญ่เธอมักจะพึ่งพาหมีบีโฮลเด้อยู่ตลอดเวลา
> >วันหนึ่งหมีอาเลนี่พูดขึ้นมาว่า “แต่งงานกันเถอะนะ”
> หมีบีโฮลเด้ไม่ยิ้มและไม่ตอบอะไร   เพราะมัวแต่คิดในใจอยู่ว่า
> >เขาก็อยู่ของเขาตัวเดียวได้นี่นา แล้วทำไมจะต้องแต่งด้วย
> หมีอาเลนี่อ้อนต่อว่า
> >“ชั้นชอบที่มีคุณคอยดูแลอยู่ตลอดเวลา คุณทำให้ชั้นมีความสุข”
> >ถ้าเป็นหมีหนุ่มตัวอื่นก็คงจะเป็นปลื้มไปแล้วที่ได้ยินแฟนพูดยอกันแบบนี้
> >แต่หมีบีโฮลเด้เป็นหมีคิดมาก
> >เขาคิดว่าการดูแลคนรักได้เป็นแค่คุณสมบัติที่คนเป็นแฟนกันจะต้องมีเท่านั้น
>
> >แต่ไม่ใช่เหตุผลของการเลือกที่จะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิตเลย
> วันรุ่งขึ้นหมีบีโฮลเด้หายไปจากบ้าน . . . แล้วก็ไม่กลับมาอีกเลย !
>
> >
> >หมีอาเลนี่ร้องไห้ตัดพ้อต่อว่าหมีบีโฮลเด้ว่า
>  ทำไมต้องทิ้งกันด้วย
> >ชั้นหาอาหารก็ไม่ค่อยเก่ง ทำอะไรก็ไม่ค่อยเป็น
>   แต่ก่อนก็ทำให้ชั้นมาตลอดแล้วจู่ๆก็มาทิ้งกันไปเฉยๆเลยเนี่ยนะ
>  หมีบีโฮลเด้ใจร้าย หมีบีโฮลเด้ใจร้ายที่สุด. .
> >       และแล้วเวลาก็ผ่านไปหนึ่งปี
> >เป็นหนึ่งปีที่หมีขาวทั้งสองตัวได้เรียนรู้อะไรมากมาย
>
> >ในเวลานี้หมีอาเลนี่ไม่ใช่หมีหน่อมแน้มขี้เหงาตัวเดิมที่ทำอะไรไม่เป็นอีกแล้ว
> >เธอเข้มแข็งขึ้นมาก
> >เธอรับรู้แล้วว่าการใช้ชีวิตอยู่ได้ด้วยตัวเองเป็นความรู้สึกที่ดีถึงเพียงไหน
> และเมื่อหมีอาเลนี่สามารถดูแลตัวเองได้
> >นานเข้าเธอก็เริ่มเกิดความรู้สึกว่าอยากจะได้ดูแลคนที่เธอรัก บ้าง
> >      เธอไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อน และก็พลันพบว่า
> >เธอได้พลาดอะไรไปบ้างเมื่อตอนที่ยังมีหมีบีโฮลเด้อยู่ด้วย
> >                            เธอเอาแต่พึ่งพาหมีบีโฮลเด้ตลอด
> >จนตัวเธอเองไม่มีโอกาสได้ทำอะไรดีๆให้กับเขาบ้างเลย
> >เธอไม่เคยหาอาหารมาป้อนเขาบ้าง
> >                 เธอไม่เคยรับฟังปัญหาของเขา
> >เธอซบไหล่เขาตลอดเวลาแต่ไม่เคยให้ไหล่ของเธอเป็นที่พักพิงกับเขา  เลย
>
> >         ตอนนี้เธอรู้สึกแล้วว่าเธอสมควรโดนทิ้งจริงๆ . . .
> >
> >                                 ส่วนหมีบีโฮลเด้...
>
> >หมีบีโฮลเด้หลังจากที่หนีมาก็ไม่ได้ไปไหนไกล
> >เขาเฝ้าอยู่ข้างกายหมีอาเลนี่มาโดยตลอด
> >
> >เขามักจะปลอมตัวเป็นเนินหิมะไปติดตามคอยดูแลเธออยู่อย่างเงียบๆเสมอๆ
> >โดยเฉพาะช่วงแรกๆที่หมีอาเลนี่ยังจับปลาไม่เป็น
> >
> >หมีบีโฮลเด้ต้องคอยไปแอบจับปลาแล้วเอามาวางทิ้งไว้ที่ข้าง ๆ
> >หลุมน้ำแข็งให้
> >
> >ด้วยความที่หมีอาเลนี่เป็นหมีหน่อมแน้ม
> >เธอก็เข้าใจว่าปลาคงจะหนาวเลยกระโดดขึ้นมานอนตากแดดเล่นล่ะมั๊ง
> >
> >                       จนกระทั่งนานเข้า....
>
> >หมีอาเลนี่ก็สามารถดูแลตัวเองได้
> >และเธอก็ไม่ต้องการการดูแลอย่างลับๆจากเขาอีกต่อไป
> >
> >นั่นทำให้หมีบีโฮลเด้มีเวลาเพลิดเพลินไปกับธรรมชาติตามประสาหมีโสดไปวันๆ อย่างมีอิสระมากขึ้น
> >                               หมีบีโฮลเด้ไม่มีภาระอะไรให้ต้องห่วง
> >ให้ต้องกังวล เหมือนเช่นตอนที่ยังอยู่กับหมีอาเลนี่อีกแล้ว
> >
> >  แรกๆเขาก็สบายใจ
> >แต่พอนานเข้าเขาก็เริ่มรู้สึกว่าชีวิตเหมือนจะขาดอะไรบางอย่างไป
> >
> >            แค่ขาดอะไรบางอย่างไปยังไม่พอ
> >แต่กลับยังมีความเหงามาแทนที่อีกด้วย
> >
> >และแล้วเขาก็เข้าใจความรู้สึกของหมีอาเลนี่ขึ้นมาในทันที
> >เขารับรู้แล้วว่าการมีใครสักคนคอยเฝ้าเคียงข้างอยู่ทุกเวลาเป็นความรู้สึกที่ี่ดีถึงเพียงไหน
> >
> >                  ตอนนี้เขารู้สึกแล้วว่าเขาไม่น่าทิ้งเธอมาจริงๆ . .
> >และแล้วเมื่อวันสุดท้ายของฤดูร้อนก่อนที่จะถึงช่วงจำศีลอันแสนยาวนานในฤดูหนาวมาถึง
>
> >หมีอาเลนี่นั่งอยู่บนก้อนหินใหญ่ก้อนหนึ่งข้างๆเนินหิมะ
> >แม้เธอจะเข้มแข็งและสามารถอยู่ด้วยตัวคนเดียวได้แล้ว . . .
> >แต่เธอก็กลับมีน้ำตาไหลออกมา
> >                                        “กลับมาหาชั้นเถอะนะ
> >ชั้นมีอะไรที่อยากจะชดเชยให้กับคุณมากมาย” เธอพูดคนเดียวทั้งน้ำตา
> >
> >          “ผมก็ขอโทษ ต่อไปนี้ผมจะไม่ทิ้งคุณไปไหนอีกแล้ว”
> >
> >หมีอาเลนี่ประหลาดใจที่มีเสียงตอบกลับมา
> >
> >                      เนินหิมะข้างๆเธอเริ่มขยับ...
> >และก็ยืนขึ้นมากลายเป็นหมีบีโฮลเด้นี่เอง
> >
> >หมีอาเลนี่ยิ้มทั้งน้ำตา “แต่งงานกันเถอะนะ ชั้นอยากจะดูแลคุณ
> >ชั้นอยากจะทำให้คุณมีความสุข”
> >
> >คราวนี้หมีบีโฮลเด้ก็ยังคงไม่ตอบอะไรเช่นเดิม
> >
> >                        เขาเพียงแต่ยิ้ม . . .
> >และก็ใช้เพียงแค่รอยยิ้มนี้กับแววตาเท่านั้น แทนคำตอบว่าตกลง
> >
> >         “หน้าหนาวปีนี้คุณกับผมมานอนจำศีลด้วยกันนะ”
> >มันจะต้องเป็นหน้าหนาวที่อบอุ่นและมีความสุขมากแน่ๆ
> >
> >                         หมีอ่อนแอต้องการคนดูแล
> >ถ้าไม่รู้จักความสุขของการได้ดูแลคนอื่นบ้าง
> >มีแฟนไปก็กลายเป็นภาระแฟนเปล่าๆ
> >
> >หมีเข้มแข็งที่ใช้ชีวิตเพียงลำพังได้
> >แต่ถ้าไม่รู้จักความอ้างว้างบ้าง ก็ไม่รู้จะมีความรักไปทำไม

นิทานดาวิษ : [ หมี ๆ ที่ขั้วโลกในขั้วโลกเหนือ
> ยังมีหมีขาวอยู่สองตัว ( ความจริงมีมากกว่านั้น
> แต่นิทานเรื่องนี้มีหมีมาเกี่ยวข้องแค่สองตัว )
> >หมีตัวผู้ชายชื่อว่า  หมีบีโฮลเด้ Beholde   หมีตัวผู้หญิงชื่อว่า
> >หมีอาเลนี่ Alene
> หมีขั้วโลกสองตัวนี้เป็นแฟนกัน
> >หมีบีโฮลเด้เป็นหมีเข้มแข็งที่สามารถใช้ชีวิตอยู่ด้วยตัวคนเดียวได้
> >ค่อนข้างจัดเป็นหมีรักสันโดษอยู่บ้าง
> >
> >ส่วนหมีอาเลนี่เป็นหมีขี้เหงาแถมทำอะไรก็ไม่ค่อยเป็น
> >ส่วนใหญ่เธอมักจะพึ่งพาหมีบีโฮลเด้อยู่ตลอดเวลา
> >วันหนึ่งหมีอาเลนี่พูดขึ้นมาว่า “แต่งงานกันเถอะนะ”
> หมีบีโฮลเด้ไม่ยิ้มและไม่ตอบอะไร   เพราะมัวแต่คิดในใจอยู่ว่า
> >เขาก็อยู่ของเขาตัวเดียวได้นี่นา แล้วทำไมจะต้องแต่งด้วย
> หมีอาเลนี่อ้อนต่อว่า
> >“ชั้นชอบที่มีคุณคอยดูแลอยู่ตลอดเวลา คุณทำให้ชั้นมีความสุข”
> >ถ้าเป็นหมีหนุ่มตัวอื่นก็คงจะเป็นปลื้มไปแล้วที่ได้ยินแฟนพูดยอกันแบบนี้
> >แต่หมีบีโฮลเด้เป็นหมีคิดมาก
> >เขาคิดว่าการดูแลคนรักได้เป็นแค่คุณสมบัติที่คนเป็นแฟนกันจะต้องมีเท่านั
> >้น
>
> >แต่ไม่ใช่เหตุผลของการเลือกที่จะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิตเลย
> วันรุ่งขึ้นหมีบีโฮลเด้หายไปจากบ้าน . . . แล้วก็ไม่กลับมาอีกเลย !
>
> >
> >หมีอาเลนี่ร้องไห้ตัดพ้อต่อว่าหมีบีโฮลเด้ว่า
>  ทำไมต้องทิ้งกันด้วย
> >ชั้นหาอาหารก็ไม่ค่อยเก่ง ทำอะไรก็ไม่ค่อยเป็น
>   แต่ก่อนก็ทำให้ชั้นมาตลอดแล้วจู่ๆก็มาทิ้งกันไปเฉยๆเลยเนี่ยนะ
>  หมีบีโฮลเด้ใจร้าย หมีบีโฮลเด้ใจร้ายที่สุด. .
> >       และแล้วเวลาก็ผ่านไปหนึ่งปี
> >เป็นหนึ่งปีที่หมีขาวทั้งสองตัวได้เรียนรู้อะไรมากมาย
>
> >ในเวลานี้หมีอาเลนี่ไม่ใช่หมีหน่อมแน้มขี้เหงาตัวเดิมที่ทำอะไรไม่เป็นอี
> >กแ
> >ล้ว
> >เธอเข้มแข็งขึ้นมาก
> >เธอรับรู้แล้วว่าการใช้ชีวิตอยู่ได้ด้วยตัวเองเป็นความรู้สึกที่ดีถึงเพียง
> >ไหน
> และเมื่อหมีอาเลนี่สามารถดูแลตัวเองได้
> >นานเข้าเธอก็เริ่มเกิดความรู้สึกว่าอยากจะได้ดูแลคนที่เธอรัก บ้าง
> >      เธอไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อน และก็พลันพบว่า
> >เธอได้พลาดอะไรไปบ้างเมื่อตอนที่ยังมีหมีบีโฮลเด้อยู่ด้วย
> >                            เธอเอาแต่พึ่งพาหมีบีโฮลเด้ตลอด
> >จนตัวเธอเองไม่มีโอกาสได้ทำอะไรดีๆให้กับเขาบ้างเลย
> >เธอไม่เคยหาอาหารมาป้อนเขาบ้าง
> >                 เธอไม่เคยรับฟังปัญหาของเขา
> >เธอซบไหล่เขาตลอดเวลาแต่ไม่เคยให้ไหล่ของเธอเป็นที่พักพิงกับเขา  เลย
>
> >         ตอนนี้เธอรู้สึกแล้วว่าเธอสมควรโดนทิ้งจริงๆ . . .
> >
> >                                 ส่วนหมีบีโฮลเด้...
>
> >หมีบีโฮลเด้หลังจากที่หนีมาก็ไม่ได้ไปไหนไกล
> >เขาเฝ้าอยู่ข้างกายหมีอาเลนี่มาโดยตลอด
> >
> >เขามักจะปลอมตัวเป็นเนินหิมะไปติดตามคอยดูแลเธออยู่อย่างเงียบๆเสมอๆ
> >โดยเฉพาะช่วงแรกๆที่หมีอาเลนี่ยังจับปลาไม่เป็น
> >
> >หมีบีโฮลเด้ต้องคอยไปแอบจับปลาแล้วเอามาวางทิ้งไว้ที่ข้าง ๆ
> >หลุมน้ำแข็งให้
> >
> >ด้วยความที่หมีอาเลนี่เป็นหมีหน่อมแน้ม
> >เธอก็เข้าใจว่าปลาคงจะหนาวเลยกระโดดขึ้นมานอนตากแดดเล่นล่ะมั๊ง
> >
> >                       จนกระทั่งนานเข้า....
>
> >หมีอาเลนี่ก็สามารถดูแลตัวเองได้
> >และเธอก็ไม่ต้องการการดูแลอย่างลับๆจากเขาอีกต่อไป
> >
> >นั่นทำให้หมีบีโฮลเด้มีเวลาเพลิดเพลินไปกับธรรมชาติตามประสาหมีโสดไปวัน
> >ๆ อย่างมีอิสระมากขึ้น
> >                               หมีบีโฮลเด้ไม่มีภาระอะไรให้ต้องห่วง
> >ให้ต้องกังวล เหมือนเช่นตอนที่ยังอยู่กับหมีอาเลนี่อีกแล้ว
> >
> >  แรกๆเขาก็สบายใจ
> >แต่พอนานเข้าเขาก็เริ่มรู้สึกว่าชีวิตเหมือนจะขาดอะไรบางอย่างไป
> >
> >            แค่ขาดอะไรบางอย่างไปยังไม่พอ
> >แต่กลับยังมีความเหงามาแทนที่อีกด้วย
> >
> >และแล้วเขาก็เข้าใจความรู้สึกของหมีอาเลนี่ขึ้นมาในทันที
> >เขารับรู้แล้วว่าการมีใครสักคนคอยเฝ้าเคียงข้างอยู่ทุกเวลาเป็นความรู้สึ
> >กท
> >ี่ดีถึงเพียงไหน
> >
> >                  ตอนนี้เขารู้สึกแล้วว่าเขาไม่น่าทิ้งเธอมาจริงๆ . .
> >และแล้วเมื่อวันสุดท้ายของฤดูร้อนก่อนที่จะถึงช่วงจำศีลอันแสนยาวนานในฤด
> >ูห
> >นาวมาถึง
>
> >หมีอาเลนี่นั่งอยู่บนก้อนหินใหญ่ก้อนหนึ่งข้างๆเนินหิมะ
> >แม้เธอจะเข้มแข็งและสามารถอยู่ด้วยตัวคนเดียวได้แล้ว . . .
> >แต่เธอก็กลับมีน้ำตาไหลออกมา
> >                                        “กลับมาหาชั้นเถอะนะ
> >ชั้นมีอะไรที่อยากจะชดเชยให้กับคุณมากมาย” เธอพูดคนเดียวทั้งน้ำตา
> >
> >          “ผมก็ขอโทษ ต่อไปนี้ผมจะไม่ทิ้งคุณไปไหนอีกแล้ว”
> >
> >หมีอาเลนี่ประหลาดใจที่มีเสียงตอบกลับมา
> >
> >                      เนินหิมะข้างๆเธอเริ่มขยับ...
> >และก็ยืนขึ้นมากลายเป็นหมีบีโฮลเด้นี่เอง
> >
> >หมีอาเลนี่ยิ้มทั้งน้ำตา “แต่งงานกันเถอะนะ ชั้นอยากจะดูแลคุณ
> >ชั้นอยากจะทำให้คุณมีความสุข”
> >
> >คราวนี้หมีบีโฮลเด้ก็ยังคงไม่ตอบอะไรเช่นเดิม
> >
> >                        เขาเพียงแต่ยิ้ม . . .
> >และก็ใช้เพียงแค่รอยยิ้มนี้กับแววตาเท่านั้น แทนคำตอบว่าตกลง
> >
> >         “หน้าหนาวปีนี้คุณกับผมมานอนจำศีลด้วยกันนะ”
> >มันจะต้องเป็นหน้าหนาวที่อบอุ่นและมีความสุขมากแน่ๆ
> >
> >                         หมีอ่อนแอต้องการคนดูแล
> >ถ้าไม่รู้จักความสุขของการได้ดูแลคนอื่นบ้าง
> >มีแฟนไปก็กลายเป็นภาระแฟนเปล่าๆ
> >
> >หมีเข้มแข็งที่ใช้ชีวิตเพียงลำพังได้
> >แต่ถ้าไม่รู้จักความอ้างว้างบ้าง ก็ไม่รู้จะมีความรักไปทำไม